Vegas of Santa Barbara, Vegas of Santa Barbara, Vegas of… Het werd Santa Barbara. We hadden twee dagen vrij en dat vroeg om een roadtrip. We fantaseerden over een dikke Porsche (spreek uit Porsché) ‘met zonder dak’, maar het werd een treurig klein ding waar we veel te veel geld voor betaalden. Mocht de pret niet drukken: hij had een routeplanner waarbij je ook venues kon intypen dus de letters N.O.B.U. waren snel gevonden en voordat we het wisten was het gaspedaal stevig ingetrapt en koersten we naar Malibu.

Daar zaten we ontzettend Samantha in Sex and the City The Movie te zijn (ze woonde daar met haar acteur, weet je nog?) voordat we doorreden naar Santa Barbara. We kwamen terecht in een hotel dat vroeger van Charlie Chaplin was. Wist jij dat hij een hotel had? Ik ook niet. Maar het is zo en ze hadden nog een kamer vrij met twee queensize-bedden.

Konden we gezellig bij elkaar op de kamer zonder dat we meteen lepeltje-lepeltje hoefden te liggen, da’s ook weer zo wat.

De kamer was op de begane grond (ja, dit is belangrijke informatie) en had een bijzonder groot, rond raam (ja, dit moet je ook weten) met uitzicht op de straat. Wat misschien wel het belangrijkste is dat je moet weten, is dat voor dat raam, en dan ook echt precies daarvoor, een bushalte stond.

Afijn. Voordat we zouden gaan eten, nam Anouk even lekker een bad. Ik las een boekje, zij deed haar badje en kwam, tja, hoe zeg ik dit netjes, nog niet helemaal aangekleed de badkamer uit. Laat ik zeggen dat de bovenkant af was, maar de onderkant nog niet helemaal. Of eigenlijk nog helemaal niet.

Of ik het raam even dicht moest doen voor wat privacy. Was niet nodig, er kwam hier toch geen hond voorbij. Maar Anouk, dit is de doorgaande weg. De énige doorgaande weg. Niet nodig. Precies op dat moment stopte er een bus. Precies voor ons raam. Want ja, daar stond de bushalte tenslotte. Het was een passagiersbus. Dus een met mensen erin. En een chauffeur. En die keek zo, koekkoek, naar ons Anouk.

Anouk deed het enige wat een model op zo’n moment doen kan: het beste ervan maken. Dus duim omhoog, een dikke knipoog en achter haar bed duiken. Die had ze mooi ontweken, dacht ze. Tot ze de levensgrote spiegel achter zich zag waar de chauffeur nu alsnog van een bijzonder schoon uitzicht wist te genieten.

Laten we het erop houden dat de chauffeur een topdag had en dat wij huilden van het lachen.