Redenen waarom je niet moet trouwen

Het is op de Amayzine-redactie bijna onmogelijk om dit punt te maken, want met Jet en Josselin om je heen maak je geen schijn van kans om uit te leggen waarom een mens niet zou moeten trouwen. Jet spendeert zeker 3 van de 7 dagen in de week aan het bekijken van trouwfilmpjes en stijgt dan nog net niet op van het gezwijmel (goed beschouwd is het een godswonder dat ze überhaupt nog aan werken toekomt) en Josselin weet ook al precies hoe en waar haar bruiloft gaat plaatsvinden. De enige in wie ik nog een beetje steun kan vinden is May, die ongehuwd door het leven gaat (maar wel al duuzend jaar met dezelfde man én met drie kinderen). Hoe dan ook, ik blijf bij m’n punt: niet trouwen is beter en wel om de volgende redenen.

Kiezen

Mensen roepen graag over dat ze “echt voor elkaar willen kiezen”, maar ik begrijp niet waarom je daar een huwelijk voor nodig hebt. May heeft ook echt wel voor haar ‘man’ gekozen, en hij is heus niet minder haar ‘man’ doordat ze geen trouwringen hebben.

Praktische redenen

En dan die kinderen. Ik snap dat het om praktisch redenen handig kan zijn om met elkaar op papier verbonden te zijn, maar dat kan toch ook gewoon in het stadhuis zonder die hele hoempapa eromheen? Ga daarna ergens romantisch lunchen en klaar is klaar.

Geld

Want die lunch, die is een stuk goedkoper. Een bruiloft is dúúr. In Nederland kost een gemiddelde bruiloft €15.000,- VIJFTIENDUIZEND EURO. Weet je wat je daar allemaal van kunt dóen?! Een halfjaar samen reizen bijvoorbeeld, waarbij je eindeloos veel meer grandioze hoogtepunten beleeft dan tijdens die éne “meest bijzondere dag van je leven.” En jaha heel romantisch hoor, zo’n bruiloft, maar weet je wat voor tákkewerk het is om dat allemaal te organiseren? En hoeveel strijd daaruit voort kan komen? Beter pak je je koffer en trek je een halfjaar over romantische stranden.

Etalage

Dat begrijp ik dus niet, dat je zo per se ten overstaan van iedereen moet gaan zitten verkondigen dat je zoveel van elkaar houdt. Waarom moet dat en plein publique? Waarom moet iedereen een hele dag vrijmaken om dat van jullie te horen terwijl iedereen dat allang weet? Waarom je liefde zo in de etalage zetten?

Achternaam

Vrouwen die de achternaam van hun man aannemen, daar kan ik me gewoon echt kwaad om maken. Ik identificeer mezelf met mijn naam en dan moet ik nu dus zomaar opeens een beetje een andere naam gaan gebruiken? Kóm nou zeg. Ik ben voor altijd Liesbeth Rasker en geen haar op m’n hoofd die daar ooit verandering in zal brengen. Eigenlijk vind ik het verbijsterend dat vrouwen tegenwoordig nog steeds zonder morren een stuk van hun eigen identiteit opgeven voor hun man, het is al erg genoeg dat de kinderen standaard de naam van de man krijgen. Mijn vader vertelde wel eens dat als er vroeger post kwam voor “Mevrouw Rasker”, mijn moeder (rasfeministe die altijd haar eigen achternaam Hendrikse heeft gedragen) de brieven ongeopend terugstuurde want “hier woont geen mevrouw Rasker.” En nee die dubbele achternamen, dat slaat eveneens nergens op. Hij neemt toch ook niet jouw naam aan? Nou dan.

Druk

De meeste vrouwen fantaseren zich gek over die bruiloft maar vergeten even voor het gemak dat daarna ook nog eens een heel huwelijk komt. Met kotsende kinderen en doodsaaie ouderavonden en nul vrije tijd en altijd moe zijn. Super lachen ja! En nu ben je Getrouwd en dus Volwassene en argh het lijkt me toch wel zó saai.

Wachten

Dat begrijp ik het minste aan het huwelijk. Dat vrouwen gewoon een beetje gaan zitten wáchten (na maandenlang subtiele hints gegeven te hebben) tot hun lief op de knietjes gaat. Wat nou heft in eigen hand! Lekker afwachtend en afhankelijk! En weet je wat schat, ach wie ben ík nou eigenlijk, weg met die achternaam, geef me de jouwe! Dan ben ik én blut én ontdaan van eigen identiteit. Lang leve het huwelijk!

Tot slot

Los van al dit voorgaande, als ik een uitnodiging krijg voor een huwelijk van een dierbare, dan ga ik daar natuurlijk heen. Ik weet niet of dat hypocriet is, maar ik ben nou ook weer niet zó principieel dat ik thuis op de bank ga zitten mokken omdat mijn beste vriendin in het huwelijk treedt. Dus Jet en Joss, ik verheug me nu al op jullie bruiloften. Maar als jullie zijn achternaam gaan aannemen zal ik een never ending pleidooi houden waarom je dát in ieder geval niet moet doen. Dus wees gewaarschuwd.