Happy & Healthy

Mensen die meteen “Ik moet helemaal niks!” roepen

Laatst wilde ik iemand behoeden voor enorme omwegen door diegene te tippen over een wegversperring. “Misschien moet je hier even rekening mee houden,” begon ik, maar voor ik mijn zin kon vervolgen met een uiteenzetting over waar je dan precies op moest letten, was mij de mond al gesnoerd met een kras “Ik moet helemaal niks”.

Ik haperde even en vervolgde mijn zin – daar en dan giftig op het rode gesprekbeëindigen-knopje gaan zitten rammen is natuurlijk geen manier van doen, maar ik wilde het wel. Ik snap best dat ik mijn zin verkeerd begonnen was door ergens in de eerste drie woorden al met het woord ‘moeten’ aan te komen zeilen, maar jezus, relax. Ik bedoelde moeten niet dwingend – het is gewoon een spreekwijze. Had ik maar móeten zeggen wat ik bedoelde, ik hoor het je denken. Ja, inderdaad.

Maar alla met het boetekleed nu. Iedereen snapt dat je je tijdens het praten over alledaagse dingetjes – babbelen dus – soms niet in de meest weloverwogen volzinnen uitlaat. Lijkt me nergens voor nodig ook; als ik sprak zoals ik schreef had ik allang een aderlating qua vriendenkring doorgemaakt. Oeverloos zwetsen kan een gigantische friendship killer zijn – weet je dat ook weer. (Stationair doorlullen in blogs online ook, dus hup nu met dat punt.) Afijn: dat “ik moet helemaal niks” was een fantastisch obstinaat zinnetje waar je als puber je ouders het bloed mee onder de nagels vandaan haalde en ie-de-reen om je heen stoer mee duidelijk maakte dat er met jou beslist niet te sollen viel, maar op een gegeven moment is het klaar.

”Hup, pootje stijf en elke opening naar wat voor gesprek dan ook dwarsbomen”

Natuurlijk moet je niks. We leven hier in vrijheid. Wie deze zin na zijn pakweg 25e (en dan neem ik het verdomd ruim) nog steevast gebruikt is schijnbaar blijven hangen in zijn territoriale driften en in het overdreven afbakenen van zijn (vrijheids)positie binnen de maatschappij. Het is een beetje kinderachtig om je telkens onmiddellijk te moeten laten gelden. Hup, pootje stijf en elke opening naar wat voor gesprek dan ook dwarsbomen. Ik ben ik en ik moet helemaal niks. Of vrij vertaald: ik ben ik en ik doe lekker niet wat jij wilt, ongeacht of je het nou wilt of niet en ongeacht of het een goed idee is of niet en ongeacht of ik er wat aan heb of niet. Ik doe het gewoon niet. Punt. Zie je ’m liggen, die tweejarige peuter die ontdekt heeft dat-ie ‘nee’ kan zeggen en die openbaring kracht bijzet door trappelend en krijsend in het middenpad van de supermarkt te gaan liggen? Nou, ik wel.

Een schromelijk overdreven allergie voor het woordje ‘moeten’ is een kinderkwaaltje waarvan je zo snel mogelijk dient te genezen. Dienen? Da’s eigenlijk ook gewoon een soort moeten. Hopsakee!

Geschreven door Kalinka Hählen