Een van de leukste rollen om te mogen spelen was die van Kat in Zwarte Tulp. De joggingpakken, dat heerlijke accent en die vreselijke maar o zo lieve Ben die altijd voor problemen zorgt. Die liefde voor joggingpakken en dat grofgebekte is ben ik bang nooit helemaal weggegaan… Toen ik gisteren zag dat ik voor Kat ben genomineerd als Beste Actrice voor de Televizier-Ring voelde ik me zo vereerd! Een prijs waarbij het publiek bepaalt, dus hopelijk hebben zij net zoveel van Kat genoten als ik! Hopelijk stemmen jullie ook?

Op de echo was al gauw te zien van wie Otis zijn hoofdomtrek heeft geërfd… Manlief heeft maatje XL, waardoor letterlijk alle babymutsjes onaangetast in de kast liggen. In tegenstelling tot mijn kleine koppie, waardoor ik eerder slaag op de kinderafdeling. Als ik dan een hoedenmerk vind dat maatje 54 produceert, koop ik direct in als een malle! Nu is deze ontdekking alleen levensgevaarlijk: Demure Couture Hat Amsterdam kan alle hoeden op maat voor je maken. En werkelijk alles uit de collectie is even prachtig. Maar wat wil je met de Japanse Yuki aan het roer die de fijne kneepjes van het vak heeft geleerd van de hoedenmaker van Vivienne Westwood? Note to Pharrell: I’ve found a new hatter that’s even more creative and better than your last one!

Elk jaar in augustus is het vaste prik: met z’n allen burrito’s eten, poffertjes bakken en voorstellingen kijken op de Parade. Elk jaar staan er wel wat vrienden in een show, dus de must-see list is vrij lang… Maar uiteindelijk hebben we alles gehaald, in het laatste zonnetje een heerlijke burrito gegeten (die een beetje tegenviel, maar de nostalgie overwon…) en het poffertjes bakken perfect getimed tijdens de giga onweersbui (lees: hoog en droog boven een hete poffertjesplaat). Een heel grote shout-out voor ‘La Garcon Y Le Chica’ die met hun te gekke songs de hele tent op de banken liet dansen. Dezelfde band speelde als afsluiting nog de sterren van de hemel in de grote tent. Althans, dat heb ik van horen zeggen, want toen lag moederslief inmiddels op één oor na het geven van de laatste voeding. Hashtag momlife…

Sinds de opnames van Bella Donna’s heb ik een giga oorbellenverslaving. Onze make-up artist droeg altijd de meest prachtige ringetjes van Eenvoud, waardoor ik direct na de opnames samen met mijn tegenspeelster drie extra gaatjes heb laten zetten. En toen was het inslaan geblazen. Nu had ik diezelfde mooie ringetjes gekocht, alleen is het onmogelijk om ze zelf in en uit te doen (en Jon werd inmiddels gek van het gepiel aan mijn oor, vaak tot bloedens toe), dus was de zoektocht naar ‘makkelijke’ ringetjes een feit. Thank God for Instagram, want mijn gebeden werden snel verhoord toen ik Eline Rosina voorbij zag komen: prachtige vergulde oorbellen die eindelijk human-proof zijn. Het grote nadeel: nu ik elke dag kan wisselen, is mijn collectie meteen verdubbeld.

Nu de première van Bella Donna’s steeds dichterbij komt en Jons volgende speelfilm in de startblokken staat, was dit hét moment om nog even met het gezinnetje op vakantie te gaan. Onze eerste reactie toen we hadden geboekt: ‘Wat heerlijk!’ Maar gisteren tijdens het inpakken sloeg de paniek toe: wat een hoop spullen extra, gaat het wel goed tijdens de vlucht, nemen we nou wel of geen kinderwagen mee?! Uiteindelijk stond ik vanochtend om 6.00 uur naast mijn bed om als een razende roeltje de laatste spullen in te pakken, Otis airplane-proof aan te kleden en boterhammetjes te smeren voor papa en mama aan boord. Eenmaal op Schiphol aangekomen met alle zooi ging er een wereld voor me open! Want: buggy plus kind staat gelijk aan alle rijen omzeilen, als eerste boarden en extra hulp van het cabinepersoneel dat net zo vertederend als wij naar de kleine man staart… Onze volgende vlucht staat al gepland voor half november!