De theorie achter de duckface

Misschien weet je nog wel dat jij ‘m voor het eerst zag. Ik wel. Het eerste wat ik dacht was: ‘huh?’ en toen moest ik heel. hard. lachen. Maar echt heel hard. Eigenlijk dacht ik ook dat het geen blijvertje was, want wíe wilde er nu zo op de foto vastgelegd worden? Hier liet mijn fingerspitzengefühl me dus grandioos in de steek. De duckface was here to stay.

Uit antibeweging heb ik ‘m meerdere keren nagebootst. Wangen naar binnen zuigen, lipjes getuit, beetje uilig uit de ogen turen en met tranen over mijn wangen op de grond eindigen, want dit is toch geen gezicht? Maar als in: écht geen gezicht. Niemand kijkt zo van nature. En als de natuur je zo laat kijken, dan ben je dus behoorlijk in het ootje genomen door mother nature.

Maar nu stuitte ik op iets interessants, want er is dus een aannemelijke theorie dat de duckface aanslaat. Sociaal psycholoog Agneta Fischer van de UvA is expert in gezichtsuitdrukkingen en denkt er het hare van. De duckface zou namelijk de suggestie wekken van een beginnende kus. En als Bella kijkt alsof ze je sexy vindt, dan voel jij jezelf daar aantrekkelijker en gewild door. Ha, eigenlijk doen we onszelf die maffe, wacko gezichtsuitdrukking dus aan.

De reden waarom ik nog steeds gillend van het lachen over de grond rol is trouwens niet bekend of wetenschappelijk aangetoond.

Bron: Quest

Bron beeld: Instagram