You can be anything

Op de middelbare school dacht ik altijd dat ik later rechten zou gaan studeren. Niet omdat ik er als kleuter al van droomde een succesvolle strafpleiter te worden, maar ‘gewoon’, omdat ik dacht dat het wel een goede basisstudie was. Dan zag ik later wel verder. Tot ik in mijn eindexamenjaar eens echt om me heen ging kijken. Naar mijn vader bijvoorbeeld. Kapitein op de grote vaart. En mijn moeder. Studeren vonden haar ouders niet nodig, ze hadden haar nodig in de wasserij. Toen ze veertig was, besloot ze de opleiding tot schoonheidsspecialiste te volgen en begon ze een praktijk aan huis. Op haar zestigste is ze overigens alsnog rechten gaan studeren. Zij wel.

Ik kan ook iets doen wat ik leuk vind, bedacht ik me toen ik de twaalf kilometer van school naar huis fietste. Zelfs zou ik naar de balletacademie kunnen gaan. Of de toneelschool. Ik besloot me bij alles aan te melden wat ik leuk vond en waar ik een beetje goed in was. Bij de balletacademie in Tilburg werd ik afgewezen, maar in Antwerpen wilden ze me wel. Ook schreef ik me in bij de Academie voor de Journalistiek, want schrijven was, toen al, mijn grootste liefde.

Het idee elke dag te mogen dansen in Antwerpen stemde me zielsgelukkig. Toch won mijn ratio het van mijn gevoel. Ik kon aardig dansen, maar een Alexandra Radius zou ik nooit worden. Het idee om les te geven in een zaal in een buurthuis voor de rest van mijn leven lonkte onvoldoende, dus ik bedankte voor de eer. Al heb ik duizend keer naar de brief gekeken waarin stond dat ik was toegelaten. Met een verheugd hart waarbij ik steeds dacht: gaat dit écht, écht, écht over mij?

De Academie voor de Journalistiek hanteerde een lotingssysteem en het geluk was niet aan mijn zijde. Geen plek voor mij. Mijn lieve broer heeft de directie van de school nog gebeld. Mijn ouders waren op zee (want kapitein) en hij zag het als zijn taak om voor mij een plaatsje te bemachtigen. Dat mijn gemiddelde eindcijfer een 8,5 was. Dat ik bij medicijnen sowieso zou zijn toegelaten. Het hielp niet, maar lief was het wel.
 

Uiteindelijk ben ik via propedeuses Nederlands en Algemene Letteren terechtgekomen bij mijn uiteindelijke studie Film- en TV-wetenschappen en kwam ik terecht bij ‘De TV’.

 
Moraal van dit vrij lange verhaal: als je iets wilt, lukt het. Als het enigszins haalbaar is en je je stinkende best doet natuurlijk. Om Gigi Hadid te quoten: ‘zorg dat je de aardigste en hardst werkende persoon in je vak bent, anders is er altijd wel iemand die aardiger is en nog harder werkt dan jij.’

Vandaag is het Wereldmeisjesdag. Een dag waarop we een boodschap willen meegeven aan de meisjes van nu en de vrouwen van straks. Barbie, ja, de enige echte, heeft ons gevraagd om die boodschap ‘You can be anything’ te verspreiden. Als iemand gerechtvaardigd is om dat te zeggen, is het Barbie wel. Ze heeft minstens honderd banen gehad in haar leven. En niet de minste. Zo was Barbie in 1965 al op de maan. Dat lees je goed. Vier jaar eerder dan Neil Armstrong. Ze was trooper in het leger, dolfijnentrainer, presidentskandidate en uiteindelijk president. Ze is, ondanks een innige liefde, nooit getrouwd geweest met Ken. Gewoon omdat ze dat op deze manier fijner vond. En ze zijn ook een tijdje uit elkaar geweest om ‘hun eigen ruimte te verkennen’ en zijn daarna weer bij elkaar gekomen. Barbie kortom, is een geëmancipeerde carrièrevrouw avant la lettre. Met de allercoolste garderobe van de wereld. En de leukste banen.

De les van vandaag? You can be anything. Echt.