THE DAY AFTER

Vanochtend lag mijn leren DNA broek binnenstebuiten in een prop naast mijn bed op de grond. En mijn zwarte Equipment blouse ergens anders op de vloer op weg naar mijn badkamer. Iets te veel champagne denk ik. Thank god dat ik wimperextensions heb. Dan valt het allemaal best mee in de spiegel de ochtend na een feest. En wat voor een feest. Drie uur voordat de Amayzine launch party begon, sjeesde ik nog op mijn fiets door de stad. Op zoek naar de perfecte outfit. Echt weer een wijze les voor mezelf. Die had natuurlijk al een week in mijn kast moeten hangen. Scheelt een hoop stress. Mijn schoenen had ik wel al. Gouden Nikes. Tja, geen killer heels, maar ik kon hier wel mooi de hele nacht op dansen.

Ik had best zenuwachtige kriebels. Hadden we wel genoeg VIPs uitgenodigd? Wat zou iedereen van het feest vinden? En van de site natuurlijk. En wat vindt iedereen van mij als fashion & lifestyle editor? Ik met mijn hotelschool en tien jaar ervaring in de horeca. Oké, ik kocht op mijn vijftiende mijn eerste designertas (van Gucci) , ik kijk zeker zes keer per dag op Net-a-porter, koop tien modetijdschriften per week en ik ben altijd op zoek naar een leuke hotspot. Maar goed, het blijft spannend. En ja, ook omdat er altijd hoge verwachtingen van me zijn, als dochter van.

Om me heen waren alleen maar mensen die ik leuk vind

Een vrouw duwde een microfoon onder mijn neus. ‘Is je vader er niet?’  Nee dûh, natuurlijk niet, het is half acht, hij is aan het werk. Nou goed, ik vergeef het haar. Mijn oma was er wel. Vanuit een ooghoek zag ik dat ze zich liet opmaken door de Estée Lauder-visagiste. Ik proostte met de andere editors Liesbeth en Josselin en was ontroerd toen ons presentatiefilmpje op de muren werd gebeamd. Om me heen waren alleen maar mensen die ik leuk vind. En mijn vriendinnen, want die zijn écht belangrijk. Mijn vader was er in de vorm van bloemen die hij om vijf uur die middag was komen brengen. Met een kus. Maar dat hoeft verder niemand te weten. Vooral die nieuwsgierige journalist niet.

–