EEN LIJF OM VAN TE HOUDEN
Een ieder die amayzine.com een beetje heeft gevolgd weet dat ik samen met Jet bezig ben met het project Destination Killerbody. In drie maanden tijd wilden we een lijf hebben waarmee we zorgeloos over zomerse stranden konden paraderen zonder een spatje onzekerheid te ervaren. Net als elke vrouw heb ik een nogal ambivalente relatie met m’n lijf. Ik ben blij dat het werkt en gezond is enzo maar daar houdt het dan ook wel zo ongeveer mee op. Ik háát m’n voeten, m’n benen zijn redelijk ok, heupen kilometers te breed, die zwemband vet op buik en heupen verafschuw ik en zo kan ik nog wel even door gaan. Dat zit natuurlijk allemaal tussen m’n oren maar toch, het zit er maar mooi.
Nu zijn we op moment van schrijven bijna aan het eind van de Destination. Drie maanden lang hebben we drie keer per week om 07:30 ons een uur lang de ballen uit ons broek getraind. Natuurlijk ben ik fitter dan daarvoor en ik zie hier en daar wel wat spieren die ik eerst niet had, maar de grote transformatie waar ik zo op had gehoopt, die is er niet. Ik roep al jaren dat ik een slanker lijf wil, ik kwel mezelf door tientallen loeistrakke vrouwen te volgen op Instagram en altijd kon ik me verschuilen achter het verhaal “ja nee maar ik haat sporten, als ik ooit ga sporten dan krijg ik heus ook wel zo’n lijf.” Maar dat is dus niet waar, zo is nu gebleken.
Ruim een jaar geleden zag ik tijdens een brakke middag op de bank een aflevering van het MTV-programma Made. De uitzending ging over een knetterdik meisje dat graag cheerleader wilde worden en een man met het fysiek van een beeld van Da Vinci moest dat voor elkaar krijgen. Ook stond er een heel leger aan diëtisten en psychologen paraat om die veel te dikke tiener weer in het gareel te krijgen. Terwijl ze huilend hijgend en half kotsend op de loopband staat maar er na twee maanden nog steeds bijna niets is veranderd krijgt ze de bekende preek van haar coach. Meestal zitten die praatjes vol met luchtledige onzin clichés maar iets in zijn verhaal is altijd bij me blijven hangen. “Je moet het wel zelf dóen. Je kunt nog zoveel hulp hebben, jíj moet het doen.”
En dat is ook bij mij geval. Ik heb een personal trainer, een soort van persoonlijke diëtiste (Jet weet heel veel van gezond eten en vriendin Esmée heeft met haar site www.workthates.nl ook meer dan genoeg informatie beschikbaar) en als ik zou willen zou ik elke dag een uur kunnen rennen in het Vondelpark. Maar ik kan wel honderd keer een personal trainer hebben, als ik vervolgens bij de lunch frietjes in m’n mond stop, een snack attack voedt met mini Marsjes en Twixjes, ’s avonds bij m’n pizza met prosciutto en veel kaas een glas (of twee) witte wijn drink en als toetje een sticky toffee cake met een bolletje vanille ijs naar binnen werk dan is er van dat uurtje sporten in de ochtend al weinig meer te zien.
En dat heeft me aan het denken gezet. Wíl ik het dan echt wel? Dat lijf? Wil ik mezelf verbieden bepaalde dingen te eten? Wil ik minderen met de wijn? Ik roep wel eens bij wijze van grapje dat ik later toch dik en gelukkig wil worden, dus het is tijd voor zelfacceptatie. Iets met van je lijf houden zoals het is, je nergens voor schamen en die bikini van begin tot eind omarmen en liefhebben. Destination Killerbody is dus leuk, maar Destination Killermind, dat is eigenlijk waar het écht om gaat. En ach zo zie je maar, alles zit altijd tussen je oren.
