Dingen waar je nog mee wegkomt voor je 30e

Toen ik 18 was en net op mezelf woonde en mijn leven een vrij grote puinhoop was en ik verplichtingen liever uit de weg ging dacht ik altijd “over 5 jaar heb ik alles onder controle.” Inmiddels ben ik 26 en is daar nog steeds geen sprake van maar, zeg ik dan tegen mezelf, “als ik 30 ben, dán gaat het goed komen.” Als je 30 bent ben je groot en volwassen lieg ik mezelf graag voor en dan zijn er zaken waar ik echt als de sodemieter mee moet stoppen anders komt het nooit goed. Dus, voor iedereen van onder de 30, dit zijn dingen waar je nu nog mee weg komt, maar straks niet meer.

Geen idee hebben hoe je zorgverzekering werkt

Ik krijg elke maand zorgtoeslag en weet dat ik bij VGZ zit, maar daar is ook wel alles mee gezegd. Bezoekjes aan de huisarts stel ik zo lang mogelijk uit omdat ik geen idee heb hoe je iets “op je zorgverzekering moet verhalen” en de brieven die binnenkomen met dingen over premies en polissen gaan ongeopend op de stapel met post. Brengt me op het volgende punt.

Vooral blauwe enveloppen en dingen waar ABN AMRO op staat leg ik op een stapeltje “om een keer goed door te nemen” maar dat doe ik vervolgens nooit en heb dan uiteindelijk een veel groter probleem. Rekeningen laat ik zoveel mogelijk via automatische incasso gaan want anders doe ik het niet. Jet ook trouwens, “ik betaal pas als ik een aanmaning krijg.”

Sparen? Wat? Ben je gek, schoenen kopen! Als ik aan het aan het van de maand nog een paar honderd euro heb denk ik “wejooow chill ik kan nog drie keer uit eten” in plaats van “oe handig dat zet ik op m’n spaarrekening.” Ik ben me er redelijk van bewust wat er binnenkomt maar heb echt ab-so-luut geen idee wat er uitgaat en hoeveel ik over hou. Dat is leuk, maar dat moet natuurlijk ooit stoppen. Als ik 30 ben.

Ik werk als freelancer en bouw dus geen pensioen op, heb geen arbeidsongeschiktverzekering, geen vakantiedagen en geen vakantiegeld. Basically, als ik een dag niet werk omdat ik ziek ben, verdien ik geen geld, als ik twee weken op vakantie wil heb ik maar een half maandsalaris. Als ik m’n arm breek kan ik niet schrijven en dan ben ik goed de lul. Als ik straks 67 ben is er geen potje of iets waar ik van kan leven. Maar daar ga ik me de komende 4 jaar écht geen zorgen over maken.

Deze week lag ik er nog onder omdat ik eruit zag als iets dat al een half jaar dood is en na 20 minuutjes voelde ik me weer als herboren en nu zie ik er aanzienlijk beter uit. Dat ik daar rimpels en kanker van krijg zijn dingen waar ik me dan geen druk om kan maken “want ik leef nu.” Ik had ooit een schoonzus die dermatoloog was en die werd wóedend als ze hoorde dat er nog mensen zijn die onder de zonnebank gaan en dan hield ik altijd wijselijk mijn mond. De zonnebank is een soort bank des doods, dat weet ik heus wel, maar daar ga ik me later pas druk om maken.

Ja heel saai, maar er komt een punt dat je gewoon niet meer weg komt met drie keer per week laveloos naar bed gaan. Vooral omdat je lijf het gewoon niet meer aan kan. Ik was afgelopen weekend bij ADE twee nachten op rij om 07:30 thuis en heb daar tot dinsdag last van gehad, terwijl ik drie jaar geleden zonder problemen heel ADE wakker bleef en dan nog fluitend op maandag de week weer begon.

De eerste twee jaar (dit lieg ik, het waren de eerste 5 jaar) dat ik alleen woonde heb ik geleefd op toastjes met zalm, pitabroodjes kaas en thuisbezorgd.nl. De pannen die ik toen kocht zijn nog steeds zo goed als nieuw en bij sommige zitten zelfs de stickertjes er nog op. Ik ben geen kok. Maar echt niet. Sinds ik bij Amayzine werk en vooral sinds Jet haar gezonde vibe op mij laat overkomen ben ik steeds vaker in de keuken te vinden maar nog steeds is het niet om over naar huis te schrijven. Maar ik vind wel dat er een punt komt dat je gewoon voor vier man een gezonde warme maaltijd op tafel moet kunnen zetten.

De keren dat ik wel niet in totale paniek even alle zooi in een kast heb geduwd omdat ik bezoek kreeg zijn niet op twee handen te tellen. Ik woon midden in het centrum dus vrienden zijn altijd in de buurt en als die dan voorstellen om even gezellig langs te komen heb ik vaak gelogen dat ik niet thuis was puur en alleen omdat het zo’n totaal ontplofte smerige zwijnenstal was. Het enige dat altijd (bijna altijd) aan kant is is mijn bed, dat maak ik elke ochtend heel strak op. “Jij bent zo schizofreen in je opruim-gewoontes” zegt May-Britt dan, en dat klopt. Voor nu, over vier jaar is dat over en ben ik heel rechtlijnig in mijn opruim-gewoontes: alles is aan kant.