HET ONTWIJKGEDRAG VAN VROUWEN

(en mezelf in het bijzonder)

Mijn ochtenden zijn me vrij heilig en ik heb zo mijn manieren en rituelen om de tijd tussen bed en kantoor te overbruggen. Een groot deel van die tijd wordt besteed aan fietsen, van deur tot deur is het een half uur en tijdens de fietstocht luister ik naar slechte hiphop, R&B en top 40-nummers uit de jaren ’90. Dat is echt een feest, ik mag dan graag doen alsof ik zelf een popster ben en terwijl ik volledig op de automatische piloot fiets beeld ik me in dat ik op een enorm podium voor duizenden fans een waanzinnig optreden aan het geven ben.

Maar ik dwaal af. Het ding is, wanneer ik gestoord word in dat optreden is mijn hele ritueel omver geschopt en ben ik niet te genieten. Ik heb in de ochtend geen zin in small talk, geen zin in obligate non-gesprekken over dingen die me maar medium interesseren. Dus wanneer iemand me tijdens mijn fietstocht belt neem ik slechts bij hoge uitzondering op en wanneer ik iemand tégenkom, ja dat is dus een probleem.

Het wil nog wel eens gebeuren dat ik een paar meter voor me iemand zie fietsen in wie ik dus écht geen zin heb. De afgelopen maanden gebeurde dat steevast met iemand die in dezelfde straat werkt als ik dus ik weet dat ik dan steeds achter hem moet blijven fietsen, maar stel hij kijkt dan een keer achterom, ziet mij, dan is het ook weer zo mega onhandig. Daar komt bij dat ik altijd vrij snel fiets, en deze persoon vrij langzaam, dus dan moet ik langzamer fietsen dan ik wil en argh het is een gedoe. De oplossing is dan vaak om, heldhaftig als ik ben, de fiets op de stoep te zetten en even 5 minuten afstand tussen ons te laten ontstaan. Serieus ja.

De oplossing is dan vaak om, heldhaftig als ik ben, de fiets op de stoep te zetten en even 5 minuten afstand tussen ons te laten ontstaan.

Als ik daar dan sta te wachten voel ik me altijd zó’n enorme eikel. Wat sta ik daar nou onnodig moeilijk te doen? Desalniettemin gaat het al weken zo en overweeg ik een andere (en langere) fietsroute te zoeken want dit slaat natuurlijk nergens op.

Deze week fietste ik weer eens naar kantoor en ik was net mijn megahit Single Ladies ten gehore aan het brengen op het podium van de MTV Awards. De weg voor me was leeg, er was niemand die ik hoefde te ontwijken. Totdat die jongen opeens naast me fietste, vrolijk zwaaide, “hoi Liesbeth!” riep en vervolgens stug verder fietste. That’s it! Hij fietste gewoon door! Echt ik was stomverbaasd en voelde me zó’n suf wijf dat ik dat zelf niet ook gewoon had gedaan. Zat ik daar een beetje panisch me half te verstoppen achter auto’s om maar in godsnaam niet een gesprekje aan te hoeven gaan terwijl deze vent waarschijnlijk exact hetzelfde probleem had maar dat oplost door simpelweg het probleem voorbij te fietsen.

Het is een vrouwending, vrouwen schuwen confrontatie, gaan dat koste wat kost uit de weg en vooral ten koste van zichzelf. Mannen doen daar niet zo moeilijk over, maken het probleem niet groter dan het is en lossen het op door het simpelweg niet uit de weg te gaan. Ik kan daar dus nog een hoop van leren en zal tijdens mijn volgende uitverkochte concert deze situatie steeds even opnieuw afspelen zodat ik in de toekomst heel heldhaftig al mijn obligate non-gesprekken uit de weg ga door vrolijk te zwaaien en daarna een versnelling hoger te fietsen. Nu al zin in.