Renee Zellweger, de discussie

Goed iedereen met een internetverbinding heeft gister meegekregen dat er nogal veel te doen was om Renee Zellweger. Renee verscheen voor het eerst in vijf jaar op de rode loper van de ELLE Women in Hollywood Awards in Beverly Hills en was nogal, eh, onherkenbaar. Niet omdat ze een masker droeg (of eigenlijk wel) of een heftig make-uppie had gekozen, maar omdat haar gezicht in niets meer leek op het gezicht dat ze vijf jaar geleden had. Vrijwel alle redacties kopten met “WHAT HAPPEND TO HER FACE” en fora, blogs en social media overstroomden met soortgelijke reacties.

Ook onze redactie was er nogal druk mee in de Whatsapp-groep, eerlijk is eerlijk. En, haar gezicht ís ook echt heel anders en het is echt best heel schokkend om te zien wat er allemaal gedaan is en ook is het een leuk spel om te ontdekken wat er allemaal gedaan is. Of beter, wat er niet gedaan is. Maar zoals dat met alles op het internet gaat zijn de eerste tegengeluiden nu alweer te lezen. Een artikel in The Guardian kopt met “Nothing is wrong with Renee Zellweger’s face. There’s something wrong with us.”

“Nothing is wrong with Renee Zellweger’s face. There’s something wrong with us.”

En daar hebben ze een punt. De strekking van hun artikel is dat het eigenlijk belachelijk is dat wij, de hele wereld, maar een beetje hardop een mening zitten te hebben over haar gezicht. “Our obsession with famous people had birthed a strange phenomenon: the bodies of total strangers are considered collective public property to be casually evaluated, critiqued and discarded.” Ze gaan verder met dat je als vrouwelijke actrice het in Hollywood maar zelden goed kunt doen. Wie te oud wordt en rimpels krijgt zonder daar iets aan te doen krijgt de hele tijd te horen en te lezen dat de jaren er wel flink aan het inhakken zijn, en wie die jaren juist probeert te beteugelen krijgt te horen dat ze strakgetrokken is, “we’re all a bit confused as to how women – in Hollywood or otherwise – are supposed to age.”

Moet ik wel zeggen dat ja inderdaad, het is nooit goed, maar misschien dat Renee ook gewoon echt een klein stapje te ver is gegaan. Alleen blijft de vraag, wat geeft ons het recht om collectief iemand zo hard uit te lachen en te veroordelen. Ik vind dat een lastige, want zelf maak ik me daar ook regelmatig schuldig aan dus door zo’n Guardian-artikel voel ik me wel redelijk aangesproken. Leven en laten leven? Schrijven en laten schrijven? Wat jullie?