Liesbeth gaat vreemd

Er is tijdens de afgelopen dagen in London iets ontzettend vreemds gebeurd. Iets waar ik nog steeds een beetje door van de leg ben en waarvan ik niet goed weet wat ik ermee aan moet. May maakt zich ook grote zorgen om me, in New York was alles nog onder controle maar moment dat ik in het vliegtuig naar London stapte ging het mis.

Ik heb daar sneakers gekocht.

Witte sneakers.

En twee dagen later kocht ik ook nog espadrilles. In totaal kocht ik nul paar hakken en twee paar platte schoenen en voor wie mij of niet op Instagram volgt of wie nog niet zo lang meeleest hier op amayzine.com, dat is nogal een big deal. Ik bén schoenen. En vooral bén ik hakken. Mensen denken altijd dat ik heel lang ben terwijl dat eigenlijk reuze meevalt, je ziet me gewoon altijd met 11 centimeter extra dus áls ik dan een keer platgeschoend ben dan blijft er niet veel van over.

Waar mijn aankoop vandaan komt is wel duidelijk, iedereen draagt sneakers. Echt het is onvoorstelbaar hoe eindeloos hip het is om op bij voorkeur witte sneakers rond te lopen. Adidas Stan Smith voorop natuurlijk die zo populair zijn dat zelfs Isabel Marant ze besloot te kopiëren. En niet alleen op de straat zie je het veel, ook en vooral op de catwalk. Bij Burberry liepen alle meisjes plat en ook bij de show van Armani die deze week in Milaan was waren de modellen voorzien van een sandaaltje of sneaker. En die trend was voorgaande seizoenen ook al niet van de lucht. Toonaangevende huizen die allemaal de hak in het stof laten staan en kiezen voor comfort en coolness.

Nu is het in mijn geval alleen zo dat ik dus niet kan lopen op sneakers. Jet heeft zich tijdens mijn sneaker-dagen enorm moeten inhouden me niet steeds uit te lachen want ik loop als een boerse platvoet en het is alles behalve charmant. Ik ben zó gewend aan die minstens 10 centimeter extra dat ik m’n loopje helemaal opnieuw moet uitvinden. Daar komt nog bij dat waar de meeste vrouwen accuut blaren en pijn in hun rug krijgen van hakken, ik dat dus bij sneakers heb. Na 4 uur lopen stonden m’n voeten in bránd, was m’n rug scheef getrokken en kon ik nog maar nauwelijks normaal over straat. De laatste dag besloot ik wel dat het mooi was geweest met die platte onzin en ging ik op m’n meest comfortabele en hoge hakken vrolijk de deur uit naar Shoreditch House om daar dure wijn uit plastic glazen te drinken – en dat voelde verdomd goed.

Weet je, het is leuk af en toe een uitstapje naar iets anders (vond ook Cosmopolitan UK trouwens die me met sneaker en al op de kiek zette) maar uiteindelijk blijf ik denk ik altijd trouw aan mijn grote liefde; heels heels heels.