ALLEMAAL NAAR REMBRANDT

Eerst vroegen de mensen me hoe ik het Rijksmuseum vond zo na de verbouwing. En dan antwoordde ik een beetje ontwijkend. Net als vroeger toen mijn opa met stevige evangelisatiedrang me vroeg hoe de kerk in ons dorp was. Dan antwoordde ik tactisch ontwijkend en begon ik over de architectuur ofzo tot mijn grootvader me vroeg hoe die kerk er dan aan de binnenkant uitzag.

Afijn. De vergelijking gaat niet helemaal op, maar ik voelde me in beide situaties licht ongemakkelijk omdat ik ergens nooit geweest was terwijl ik daar wel geweest had moeten zijn.

Nu was het feit dat ik er wel wás geweest (heus wel, heus wel), maar als ik echt eerlijk was…

Daarna vroegen mensen me wanneer ik ‘voor het laatst’ in het Rijks was. Misschien naar de tentoonstelling Modern Times bijvoorbeeld. Of in het restaurant. Of de tuin. Nu was het feit dat ik er wel wás geweest (heus wel, heus wel), maar als ik echt eerlijk was, kwam ik er alleen voor feesten en partijen.

Ik mocht er een keer iets vertellen over Amayzine.com, hostte er een fashion event en dineerde er voor Marie Claire’s Prix de la Mode. Maar de kunst, die wachtte nog op me.

Tot vanochtend. Mijn lieve pr-vriendin Karin Saalmink nodigde me uit voor een ontbijt in het Rijksrestaurant (Joris Bijdendijk maakte de lekkerste Eggs Benedict die ik in jaren at, en die granola, waar, waar, waar kan ik die bestellen?) om daarna als allereerste naar de tentoonstelling Late Rembrandt te gaan kijken.

Dat is de tentoonstelling die deels uit de National Gallery in London is ingevlogen. De tentoonstelling waar ze al tien jaar mee bezig zijn. De tentoonstelling waarvoor alle muren opnieuw werden geschilderd om de schilderijen tot hun recht te laten komen, de tentoonstelling waar een werk hangt dat zeventig jaar niet te zien is geweest.

 Zo zie je maar, zelfs als je Rembrandt van Rijn heet, krijg je te maken met irritante opdrachtgevers die er niets van snappen.

Bestond het stempel it-tentoonstelling, dan had deze die gekregen. Wim Pijbes (directeur van het Rijksmuseum) noemde het zelfs ‘de mooiste tentoonstelling die we ooit zouden zien’. De lat lag hoog.

Ik kreeg een voicerondleiding die door Barry Atsma was ingesproken. Dat ik begon bij het eind vergaf ik mezelf. Dan dicteerde Barry backwards. Geen probleem. Ik zag De Staalmeesters en herinnerde me meteen de titel en het jaar waarin het geschilderd was. Ooit een doelloze dinsdag kunstgeschiedenis gestudeerd, dan krijg je dat. Barry en ik liepen langs Het Joodse Bruidje, Jan Six en De Samenzwering van Claudius Civilis. Dat laatste schilderij was oorspronkelijk trouwens veel groter, maar de opdrachtgever vond het maar niks en liet er een heel stuk afsnijden. Zo zie je maar, zelfs als je Rembrandt van Rijn heet, krijg je te maken met irritante opdrachtgevers die er niets van snappen.

Je hoort het. Rembrandt, Barry en ik, wij hadden het heel goed samen. En weet je wat? Vandaag ga ik weer. Mag je me er morgen alles over vragen…