Normaal gesproken als de wekker bij om 05:30 gaat dan is er of sprake van een grote fout (de wekker gaat nóóit om 05:30) of van een spannend ietsje. Gister was gelukkig het tweede het geval, want samen met May ga ik drie dagen in Milaan spelen. Of nou ja, spelen, we hebben vrij volle dagen hier met afspraken bij grote modehuizen. Iets met world domination. En iets met wijn want hé, stuur mij en May op pad naar een willekeurige stad en je kunt er de donder op zeggen dat we binnen no time zitten te tikken aan een prettig terras met, inderdaad, een glaasje wit. Van de nood een deugd maken noemt men dat.

Hoe dan ook, om 07:00 zien we elkaar op Schiphol een klein uurtje later gaan we de lucht in. Althans, dat was de bedoeling. De dames en heren Easyjet maken er een sport van altijd nét te laat te vertrekken, en gister hadden we een keurige 50 minuten vertraging. En je zit al zo lekker ruim. En comfortabel. Enzo. Maar goed het gaf ons wel de gelegenheid om een tiental selfies te maken en even mopperen op dingen waar je geen invloed op kunt uitoefenen is altijd fijn.

Na een vlucht die in een poep en een scheet weer voorbij is komen we aan in Milaan, waar het hártstikke zomer is. Althans, dat vinden wij. Enthousiast roepen we over blote benen en terrasjes, terwijl de gemiddelde Milanees nog stug met dikke winterjas en wollen sjaal over straat gaat. Nadat we hebben ingecheckt in het mega fijne hotel en een kleine lunch hebben gedaan is het tijd voor afspraken met Iceberg en MaxMara. Tussendoor ook nog even gekeken bij de Duomo, ik ben namelijk voor het eerst in mijn leven in Milaan dus mijn inner toerist moet af en toe even gesust worden.

Met de merken smeden we plannen en fantaseren over projecten, en na een dag onszelf stuk geluld te hebben storten we half in op het terras van 10 Corso Como. De tafel wordt vol gezet met beláchelijk lekkere happen, de glazen zitten vol met witte wijn en May en ik kletsen over toekomstplannen en hoe we Amayzine nóg leuker kunnen maken.

Inmiddels hebben we allebei de vermoeidheid flink op de oogleden hangen dus we gaan rustig aan richting hotel, vanwaar ik dit nu tik. In een gigantisch zacht hotelbad met krakend vers beddengoed en grote zachte badjassen. Echt ik zou kunnen wonen in hotelkamers. Morgen weer een nieuwe dag die ik hoogstwaarschijnlijk met blote benen ga trotseren. Gekke Italianen. Ciao bella’s!