Waarom 30 worden supergaaf is

Mijn laatste verjaardag als twintiger ging de boeken in als de dag waarop ik mijn baby Chanel in handen kreeg en officieel mijn geboortedatum van sociale platformen verwijderde. Ik besloot voor altijd 29 te blijven en stak niet onder stoelen of banken dat volgend jaar mijn verjaardag gevierd zou worden op een onbewoond eiland. Verstopt onder een steen, telefonisch onbereikbaar en in de waan dat die dag niet mijn verjaardag zou zijn. Ik vond het een verschrikking. Bij het idee dat ik binnen 365 dagen het vakje ’30 of ouder’ zou moeten aanvinken, schoten op bepaalde dagen van de maand de tranen me in de ogen. Mijn 29ste verjaardag. Het contrasterende begin van Chanel én de kwellende aftelling.

Inmiddels is dit alweer bijna een jaar geleden en over exact vier weken is het zo ver. Ik word 30. Maar zonder een rolberoerte te krijgen kijk ik uit naar deze dag. Een ommekeer die langzaam maar doelgericht is ingezet na een gesprek met mijn ‘orakelvriendin’. Je weet wel, zo eentje die immer wijze woorden uitslaat op de momenten dat het nodig is. Dat gesprek (met veel gin en meer schaamteloze sigaretten) was het begin. Het einde is dat er een uitgebreide wishlist klaarstaat en dat ik die dag nu al omarm met alle ledematen die ik maar heb.

Begrijp me niet verkeerd; ik ben ook zeer verbaasd dat ik er nu zo over denk. Maar ik vind het echt. Dertig worden is een feest. Absoluut geen drama zelfs, en dit is waarom.

Je leven is zeker niet voorbij

In een jaar heb ik veel gelezen, geleerd, en gedacht over de algehele malaise die bij velen gepaard gaan met het 30-worden. Het lijkt wel een op zichzelf staand werkwoord geworden, waarbij je vooral een vies gezicht moet trekken. Want na je 30ste is je leven voorbij. Althans, dat denk je vooral als je de mid-twintig hebt bereikt en je ‘nog maar 5 jaar hebt’. Maar, dat is alles behalve de werkelijkheid. Ik bedoel, de meeste genieën en creatieven hebben hun grootste doorbraken gehad in de late 30. De meeste Nobelprijs winnaars bevinden zich aldus in leeftijdscategorie 30+. Het skelet blijft tot minimaal je 35ste groeien in botweefsel. En uit onderzoek blijkt dat je op je 50ste het gelukkigst in het leven staat. Hoe bedoel je, na de dertig is het afgelopen?!

Je hebt een huis

En geen studentenhol meer. Verdwaalde bruine theezakken van huisgenoten op het aanrecht. De sporadisch aanwezige gasten van huisgenoten met jouw dure sopjes onder de douche. Lekkende badkamers. Muizenvallen. Muizengif. Lege ijskast. Bergen was. Strippen aspirines naast het bed. Collegesheets onder het bureau. Allemaal afwezig. Jouw huis voelt als een echt huis, zal wellicht een glimmend kookeiland hebben en de regel is: des te ouder, des te dikker. En daarmee bedoel ik uiteraard de mansion.

Al die schaamte van toen is nu om te gieren

Alsof je in een lift staat die plots 3 verdiepingen naar beneden klettert. Zo heb ik me wel eens gevoeld na een uit de hand gelopen avond en dat nachtelijke zwaar ongepaste telefoontje naar een scharrel. Publieke huilbuien over ex-vriendjes. Of die keer dat je galadate ervandoor ging met studentenvriendin. Je kent het wel. Dingen waar je je  kapot voor schaamde en het er liever nooit, maar dan ook nooit meer over wilde hebben. En juist die dingen behoren nu tot de beste anekdotes. Ze staan garant voor lachaanvallen inclusief tranen tijdens wijn en happen met vrienden.

Impulsaankopen

Waarde van geld. We weten het nu. En natuurlijk sluiten we allemaal een keer de ogen en ratsen we die kaart door het apparaat zonder te denken en gewoon te doen. Maar duizend van dezelfde hemdjes bij bekende winkelketens? Een mandje vol pruloorbellen en kettinkjes met strass-stenen? 65 bikini’s waar de rek na één duik in het zwembad uit is? Nee, daar lopen we niet meer mee de zaak uit.

Relativeringsvermogen

Waar je eerst lichtelijk hysterisch de ‘SOS-vriendinnenbellijst’ afging, haal je nu je schouders op en denkt “morgen is weer een dag, en voor alles is een oplossing”. Relativeren. De kunst der 30.

Pap en Mam, we snappen jullie

Ouders dienen als goden te zijn en geen fouten te maken. En stel, dat gebeurde wel. Dan had jij als kind (en twintiger) het recht om volledig door het lint te gaan, want “hallo, je bent m’n moeder?!”. Nu is dat anders en je begint het te snappen. Ze zijn toch eigenlijk ook maar gewoon mensen die gek kunnen doen.

De radar is aan

En daarmee bedoel ik dat je met gemak de ware persoontjes achter de o zo vriendelijke voorkomens ontwaart. Helaas heb je het op de harde manier moeten leren, maar met je mensenkennis zit het wel goed. Misschien is het daarom ook wel dat je gaat voor kwaliteit in plaats van kwantiteit als het op vriendschappen aankomt. Ik bedoel, liever een paar goeie vrienden, dan een friend collector zijn met tal van messen in de rug.

Grotemensendingen doen

Rondtrippen in open auto’s. Luxe hutjes op de zee. Trouwen. Designerlaarzen. Dingen die ‘grote mensen’ kunnen, mogen en moeten doen. Dingen die jij als 30’er kan, mag en moet gaan doen. Wat een feest, die dertig.