Moet-zal-hebben

Zoals je inmiddels wel van ons weet zijn wij zeker 80% van onze dag kwijt aan online winkelen. Dat jij überhaupt ooit nog een stukje van ons te lezen krijgt is een godswonder, maar we doen wat we kunnen. Hoe dan ook, de laatste tijd is er iets vreemds gaande. Want waar we normaal vrijwel altijd briesend van hebberigheid dingen in onze winkelmandjes klikken, is dat mandje de laatste tijd angstvallig leeg. Tuurlijk wordt er wel eens een truitje links en een rokje rechts besteld, maar de obsessies blijven uit.

Zo ben ik een tijd lang ontzettend in de war geweest door de Givenchy Shark Lock Boots. Belachelijk duur en niet geschikt om mee te fietsen waren de redenen om het uiteindelijk niet te doen, maar toch, ik was op een punt in De Obsessie dat ik echt bereid was om €1500,- aan een paar laarzen uit te geven. Gelukkig ging de obsessie voorbij (en verving ik Givenchy voor Valentino maar daar hebben we het nu niet over) en sindsdien is het redelijk rustig. May heeft eindeloze innerlijke debatten gevoerd over de Tweed flapbag van Chanel en de Chain Louise van Louis Vuitton, maar ook die stukken zijn niet gekocht en ook zij is nu redelijk rustig.

Zouden we volwassen zijn geworden? Of realistisch of zoiets saais?

Te rustig. Ik klik door Net-A-Porter en vind heus heel veel mooi, maar niet dat het me onrustig wakker houdt. Niks waarvoor ik een faillissement wil riskeren, niks waarvoor ik websites bezoek die organen van me willen kopen in ruil voor heel veel geld. Wat. Is. Er. Mis. Met. Me?! Een ernstig gebrek aan hebberigheid, besluiten May en ik in de taxi in Milaan. Zouden we volwassen zijn geworden? Of realistisch of zoiets saais? Het zal toch zeker niet.

Maar gelukkig was daar de Corso Venetia waar we terecht kwamen na een afspraak bij Tod’s. En aan de Corso Venetia zit de Dolce & Gabbana winkel met de mooiste etalages ooit, en gedrukt met m’n neus tegen de ruit viel mijn oog op een giga clutch in de vorm van een watermeloen, en eentje in de vorm van een citroen. U moet weten, ik heb een tijd watermeloendingen verzameld. En hele zomers leefde ik op watermeloenen, I don’t know why maar watermeloenen en ik zijn een onafscheidelijk duo.

“Deze tas maakt elke foto leuker, en Lies jij kan hem dan lenen voor fashion week enzo, misschien kunnen we hem zelfs wel opgeven bij de belasting want reken maar dat ‘ie eindeloos veel gefotografeerd gaat worden.”

Eenmaal binnen bleek de tas in kwestie toch net iets boven mijn budget te liggen, want het was een uniek stuk dat exclusief voor deze winkel was gemaakt. En terwijl ik stond te dralen en stond af te wegen welke long of nier ik het minst zou missen begon May die watermeloen ook wel leuk te vinden. En zo geschiedde dat de hebberigheid bij May intense vormen aan begon te nemen. We waren er weer.

Uiteindelijk waren er nog drie glazen wijn bij het naast gelegen Diana Majestic voor nodig om ons betoog rond te maken. “Deze tas maakt elke foto leuker, en Lies jij kan hem dan lenen voor fashion week enzo, misschien kunnen we hem zelfs wel opgeven bij de belasting want reken maar dat ‘ie eindeloos veel gefotografeerd gaat worden.” Dus daar gingen we, terug naar Dolce, terug naar de watermeloen. Na nog wat passen en tobben werd het toch de gele versie, dus May zwiert nu met citroen door Milaan en ik verheug me op de fashion weeks in september, want reken maar dat ik ‘m dan een dagje ga lenen. En zo zie je maar, het komt altijd wel goed met die hebberigheid van ons.