Saying goodbye is such sweet sorrow

Ik neem je even mee naar een week of wat geleden. Het was maandag en ik zou een dagje naar Rotterdam gaan met Jet en Joss om de nieuwe store van Omoda te bekijken. Hier kun je trouwens zien hoe dat allemaal was. Maar er wachtte me een ander taakje waar ik een stuk minder zin in had. Ik moest de redactie gaan vertellen dat onze lieve Jet Amayzine ging verlaten. Ze had het mij al iets eerder verteld, maar ik had het even nodig gehad om het een plek te geven. Vandaag moest het hoge woord er maar eens uit, maar het leek me goed om Josselin eerst even apart in te lichten. Joss was misschien geen Amayzer van de eerste minuut zoals Jet, maar zeker wel van het eerste uur, dus zij verdiende een persoonlijke toelichting.

Wat gebeurde, gebeurde. Joss was in shock, maar desalniettemin hadden we de leukste dag in Rotterdam (nogmaals, kijk maar als je zin hebt). Maar aan het einde van de dag stond ze naast mijn bureau. “May, ik móet je spreken.” Huilen. Buikpijn. Wat bleek? Joss had net, na een weekend denken en huilen besloten haar vleugels uit te slaan en het  nest te verlaten. Maar nu voelde de timing voor haar ontzettend slecht en had ze het idee dat ze me enorm in de steek liet.

Dit is zo ontzettend Josselin. Verantwoordelijk en zorgzaam. Natuurlijk huilde ik mee, want Joss huist al heel lang in mijn hart. Ze was acht jaar geleden onze stagiaire bij La Vie en Rose, kwam naar de doop van mijn middelste meisje, ging met me mee toen ik tijdelijk hoofdredacteur was bij weekblad Flair en hielp me uit de brand toen ik bij Marie Claire begon en mensen om me heen nodig had die zonder woorden begrepen wat ik bedoelde.

Al die jaren is ze even kritisch op de kwaliteit, altijd als eerste op kantoor en altijd, meestal als enige, ai, ruim van tevoren klaar met haar onderwerpen. Joss heeft haar zaken op orde en is daarom een collega uit duizenden. Joss en ik, we go way back.

En het is precies daarom dat ik een stuk minder hard moest huilen. Omdat ik zo dankbaar ben voor wat ze elke keer weer voor me heeft gedaan, omdat ik onze herinneringen koester en omdat ik weet (en hoop) dat onze paden elkaar toch weer gaan kruisen. Joss gaat op wereldreis met haar geliefde (wij hopen dan elke keer dat ze verloofd en zwanger terugkomt) en gaat dan verder met haar andere uitzonderlijke talenten: illustreren en boeken vormgeven en heel veel mensen blij maken met haar stiptheid en grote verantwoordelijkheidsgevoel. Ondertussen werken wij samen aan een tijdschrift dat we maken van Amayzine, dat eind januari in de winkel ligt.

Dus lieve, fijne, knutselige en knottige Joss, je zegt kamp editors misschien vaarwel, van mij ben je nog lang niet af.

Kus op je knotje en dat je maar weer heel veel mensen inclusief mijzelf moeha) blij gaat maken met je geweldige jij…

En P.S.: Eigenlijk was de timing juist best goed (al had mijn hart het even zwaar), want nu konden we weer fulltimie editors aannemen. Simone dus en Elke, en good old Kiki. En vanaf december hebben we een heuse chef, dus geen zorg, met jouw dagelijkse dosis gezelligheid zit het wel snor.