Fun & Famous

Waarom Kiki nooit model zal worden

Deze week trokken uw Amayzine-editors hun mooiste schoeisel uit de kast en hun beeldigste pakjes aan, voor een heul belangrijk hoger doel des levens: nieuwe profielfoto’s.

En om als redelijke newbee maar meteen te zeggen waar het op staat: ik zal nooit model worden.

Nu heb ik het niet eens over mijn oer-Hollandse kuiten en eh, niet-Doutzen Kroes-figuur. Waar ik overigens meer dan tevreden over ben (jullie weten welke kant ik kies in de strijd der Fitgirls vs. Fatgirls, doe mij die cheesecake man, ik heb ook een leven). Het ligt ook niet aan mijn 1 meter 62, want daar trek ik mijn Acne-pumps van 12 centimeter voor aan en hallo Jumbo, dan kan deze dwerg de wereld aan. Waar het dan wel aan schort? Mijn poseerskills. Godkanonne, wat is dat toch verrekte moeilijk.

“Nu heb ik het niet eens over mijn oer-Hollandse kuiten en eh, niet-Doutzen Kroes-figuur”

May, Jet, Joss en ik spraken alle vier een middagje af met onze allerleukste fotografe Vivian, die ons op ons beeldigst zou vastleggen en afgelopen woensdag was ik aan de beurt. De locatie? Een coole suite in Hotel Pulitzer in Amsterdam. De avond ervoor pak ik een hutkoffer in met alle materie waar ik om geef. Als er vervolgens alleen 12 paar schoenen in zitten en een laptop voel ik dat er iets niet goed gaat. Ik doe een panische poging enigszins op tijd te gaan slapen – het is inmiddels half 2 ‘s nachts – gooi ik mijn halve kledingkast in twee koffers.

De volgende ochtend word ik wakker met een GI-GAN-TI-SCHE puist op mijn kin. Ik zweer het, de weggesneden moedervlek van Enrique Iglesias is er niets bij. Dammit. Ik ben gezegend met een vrij gladde Indo-huid, maar terwijl ik de nacht uit mijn mini-ogen wrijf en in de spiegel kijk, zie ik een kloppende knoeperd van kraterachtige omvang. Op zulke dagen wil ik een burka. Vivian verzekert me dat het echt wel meevalt met Het Gezwel en dat ze ‘m altijd weg kan photoshoppen, maar ondertussen hoor ik alleen de stem van mijn zus in mijn hoofd die me vroeger altijd met dit zinnetje pestte als ik een pukkel had:

 “Spetter pieter pater, Kiki heeft een krater…”

Goed, krater of niet, ik ga die lookjes schieten. Ik zet mijn meest modellenachtige blik in, zwaai zwierig met wat rokjes, doe een paar serieuze blikken (die grandioos mislukken, ik lijk wel een vogelbekbier), schiet dan vier keer in de lach, dan komt mijn bovenarm nog slechter dan Het Gezwel uit op de foto, dan komen er auto’s langs, dan vliegt mijn pony door de wind lelijk in de lucht, dan voel ik me een pietsie awkward in een volle lobby van het hotel terwijl mensen naar me kijken, dan kleed ik me voor de triljoenste keer om, dan krijg ik honger en zin in een sigaret. En zo speelt dit riedeltje zich ongeveer zes keer af…

MENSEN, ik ga het leven van een model NOOIT meer onderschatten, wat een topsport. Enfin, in de komende weken zullen jullie vast een aantal nieuwe plaatjes voorbij zien komen. Zonder krater hè , dat snap je.