Beter een goede buur

Onze grote zus, je weet wel: Franska, ging op onderzoek uit. Ze wilde weten wat de grote zorgen per generatie waren en of ik eens de zorgen van de 31-jarige kon delen. No problemo, wil ik best.  Eén van de dingen waar ik me goed druk om maak is het tekort aan tijd dat ik besteed aan vrienden en familie. Goddank zijn ze zelf allemaal flink bezig, maar als mijn oma vier keer belt op mijn verjaardag om me te feliciteren en ik ben te druk om op te nemen, dan voel ik me een ontaarde kleindochter. Of dochter of vriendin of zus. Ik wil ze allemaal zien, maar soms trek ik op zaterdag ook met liefde mijn gordijnen dicht, het fleece kleed over mijn hoofd en doe ik samen met mijn geliefde alsof we niet thuis zijn. En dat laatste is opgemerkt. Door de buren.

Medio mei verkaste ik naar een fijn onderkomen in een dorp aan de Vecht. Tot zover verliep alles idyllisch. Maar wij zijn zo’n stel dat vaak weg is. Ik weet ook niet precies wanneer we dat zijn geworden, maar we zijn het. Op een doordeweekse dag zijn we zo van acht tot zeven van huis en dat sowieso van maandag tot vrijdag. Soms loopt het een beetje uit en komen we rond acht een keer aankakken. Of we zijn bij vrienden of familie. In ieder geval zijn we laat. Als het dan weekend is, dan gaat dit door. Het kan variëren van een kleine twee uur de hort op tot twee dagen, is maar net hoe het uitkomt. Daar gaf ik niks om, want ik dacht dat we alleen maar met elkaar te schaften hadden, mijn lief en ik. Blijkt niet zo te zijn. Ik kwam thuis en er zat een briefje tussen mijn deur geklemd. Van de buren, die aan het begin van de ándere straat wonen. Een postbedrijf beweerde een pakketje bij ons bezorgd te hebben en de betreffende buur was al eindeloos vaak bij ons langs geweest alleen, en ik citeer, hij treft ons nooit thuis.

Het is me al een raadsel hoe een postorderbedrijf dan überhaupt een pakket bij ons naar binnen kan krijgen, wat dus ook niet zo was, maar ik ging langs bij de buurman in kwestie. Een tikkeltje gepikeerd, want in mijn beleving had de beste man geen reet te maken met hoe vaak ik wel of niet thuis ben. Bij de vreemdelingen aangekomen verscheen de voltallige familie in de gang om te laten weten dat we echt wel heel weinig thuis waren. En dat ze dat al hadden gehoord van onze andere buurtjes. Het is dat ik beleefd ben opgevoed, anders was me waarschijnlijk een wat-da-fackje ontsnapt.

Ik weet dat er een goed gezegde is over buren. Dat heb ik ook vaak aangehaald, want ik heb buurvrouwen gehad van een serieus kaliber goed. Zij gaven de planten water, ook als ik het niet vroeg. Ze pakten de post van de mat als ik ineens een paar dagen op een boot bleek te zitten. Maar er was er geen één in mijn bestaan die vond dat ik te weinig thuis was.

Nu heb ik dus het gevoel dat ik moet laten weten dat ik er ben. Ik rijd een keertje extra achteruit en vooruit door de straat als ik thuis kom. Ik kuch extra hard in de gang, zodat ze me horen. En ik tackle nog net de postman niet als ik hem buiten zie uitladen. Maar gewoon ALLES om te laten weten dat we er wel zijn. Ook al hebben ze er geen wat-da-fuckje mee te maken. Vind ik.