De issues van een zeef

Echt, ik had de post aller posts voor je bedacht om te schrijven. Ik wist zeker dat je dit wilde lezen, het zou je leven leuker maken én daarom moest ik als de sodemieter aan de tik. Maar het was weekend, één van mijn liefste vriendinnetjes ging aan de trouwerij en ik stapte ondertussen op een boot. Lees hier trouwens even waarom jij dat ook wil. And it was gone, als in: een echoënd, lege hersenpan en ik kreeg het lumineuze idee niet meer opgegraven of terug het actieve deel in. Het is officieel; ik ben een zeef.
Maar toch is het gek, want als ik met een vriendinnetje en een flesje wit aan tafel zit te bomen over vroeger, dan weet ik de meest futiele (en debiele) details op te lepelen. Dat ze op dat strandfestijn met groene heliumballonnen een half uur eerder naar huis ging bijvoorbeeld, omdat ze de volgende dag vroeg op moest om met haar maman te brunchen bij dat ene tentje. En ik heb het dan over acht, tien of vijftien jaar gelee. Eigenlijk wil ik weleens een goed gesprek met mijn geheugen, want wáárom sla je die randinfo wel op en mijn afspraak met de tandarts niet?
Ik heb misschien een verklaring. Als je ouder wordt, gaat je geheugen in een lagere versnelling. Dit is de chique benaming voor het wetenschappelijke feit dat je hersenvolume met twintig procent krimpt. Mamma mia. In het leven steun je op het kortetermijngeheugen en, jawel eureka, het langetermijngeheugen. Het feit dat je weet dat die twee bij elkaar horen komt door herhaling. Als je in herhaling valt, opent het langetermijnluik en wordt het zorgvuldig opgeslagen. Neuronen maken een verbinding om info over te dragen en hoe vaker je de verbinding maakt, hoe sterker die connectie wordt. Net als dat je een emotionele lading geeft aan een moment. Ik denk dat het halfuur eerder afzwaaien van mijn vriendin op een gran-di-oos strandfeest met groene ballonnen stiekem emotioneler voor me was dan ik toe durfde te geven. Kort zegt het al, je onthoudt iets een nanoseconde, een minuut of in het maximale geval een uur. En dan: poef, it’s gone.
Pakketjes voor de uiterste houdbaarheidsdatum terugsturen en niet mijn vriend grumpy maken door het op stand hyperventilatie een uur voor het verstrijken aan hem te vragen. M’n achterachterachternichtje appen voor koffie, omdat we sinds vijf weken hetzelfde durpje bevolken. Dubbeldaten en dan niet de versie van met z’n vieren, maar die van mezelf met twee afspraken op één moment. Het boodschappenlijstje vergeten mee te nemen naar de super en dan bijna alles uit het bolle bolleke doen, maar toch de gepelde pistachenoten voor in de couscous in het schap laten staan. Iemand terugbetalen (ja, ik ben zo’n etterbak en ik doe het niet eens expres). Het is blijvend. De online zelftest zegt trouwens wel dat ik een uitstekend geheugen heb en menig persoon ‘jaloers op me zou zijn’. Haar woorden hè, ik betwijfel het namelijk.

Toch is er hoop. Zo is het een strak plan om maar één ding tegelijk te doen. Als je meer beweegt, heeft dat een gunstig effect op het geheugen. Je kunt je neuronen in optimale kwaliteit houden door genoeg te slapen en jezelf gezond te voederen. En gebruiken die hap, dat is het beste medicijn tegen al die vervliegselen. Helaas weet ik nog steeds niet welke gedachtenspinsel ik met je wilde delen, maar ik ga er een nachtje flink over slapen.