Deze is voor papa

En dan komt dat klotetelefoontje. Het telefoontje dat je per direct in de auto moet stappen en, in mijn geval, richting Antwerpen moet komen. Mijn vader was ziek ja, maar het zou allemaal goedkomen. Althans, dat beweerde hij elke keer als ik hem sprak. Ik moest me niet zo druk maken, kreeg ik dan te horen op een ietwat geïrriteerde toon. Zijn artsen waren, na twee ellendige weken met tegenslagen na zijn operatie, wel te spreken over zijn situatie en tot zover ik mijn research had gedaan, zagen de overlevingskansen van darmkanker er optimistisch uit.

Hij zat midden in zijn chemo, en die chemokuren gingen goed. Hij voelde zich weer goed. Zijn lach was weer terug en misschien was die zelfs wel vaker op zijn gezicht te vinden dan voorheen, elke keer als ik weer vanuit Amsterdam zijn kant op kwam. Pap was weer een soort van de oude, minus de helft van zijn voormalige lichaamsgewicht. Ik zeg ‘een soort van’, want dat harde in zijn karakter dat hij altijd had, was teder geworden. Alle ‘negatieve’ eigenschappen die ik (helaas) van hem heb overgenomen (wat mijn zussen en moeder het me ook al te graag laten weten – still love you), waren opeens a million miles away. Niet denken dat mijn vader een verschrikkelijk mens was, hij was juist het tegenovergestelde. Maar iedereen heeft zo z’n minder leuke eigenschappen, toch? (lees: ongeduldig en snel chaggie in dit geval en ja, die beide eigenschappen heb ik dus ook).

We zijn weer terug in de auto en het tweede, (het ergste van de twee) telefoontje kwam. Dit zou een afscheidsreis naar Antwerpen worden. Hij was ziek, goed ziek. Zo ziek dat de infectie die hij had opgelopen niet meer te verhelpen viel met antibiotica en dus waren wij onderweg om afscheid te nemen van een man die met zijn 60 jaar nog verre van done was met zijn leven. Hij was tenslotte pas een jaar de opa van mijn liefste nichtje en daar moesten nog zeker veel meer van bij op de teller.

Maar het lichaam van papa was zwak. Niks sloeg aan en papa was papa ook niet meer. In het ziekenhuis lag someone who resembled my dad, maar zijn spirit had zich al lang gesettled in mij, mijn moeder, mijn oudste zussen en de rest van zijn familie. Hij overleed de volgende ochtend om tien minuten voor elf, een paar dagen voor kerst. De weken erna werden we geleefd.
Hoe alles verliep? Pfff, geen idee. All I remember was dat er liefde in overvloed was en dat deed ons goed. Dat iemand waar je zelf zielsveel van hield ook enorm geliefd was bij anderen over heel de wereld is een bijzonder iets om mee te maken.

Terwijl ik dit tik, vier ik vakantie met mijn moeder aan de kust van Portugal, vlakbij Lissabon. Een vakantie die zij eigenlijk met hem had gepland, maar een die ze helaas nooit samen hebben kunnen beleven. Mijn vader vervangen, haar grote liefde, dat zal ik nooit kunnen. Maar met een van zijn vier grote liefdes op vakantie – dat was ik – en wetende dat hij zó intens gelukkig zou zijn dat mijn moeder alsnog die Portugese kust is gaan opzoeken met hun jongste kind geeft me een gerust hart. Alhoewel mijn moeder nu lichtelijk geïrriteerd is, want ik had nog zo beloofd niet te schrijven tijdens onze vakantie. Maar mam, deze is voor papa, omdat hij vast nu ook ergens aan de sangria zit.