Eva for president

Spoiler alert. Hier schrijft een volslagen bevooroordeeld en niet objectief menspersoon. En als dit epistel z’n eind nadert, ben je net zo weinig objectief en partijdig als ik. Dat is het streven tenminste. Het gaat over Eva. Je weet wel, de enige vrouw die in de buurt heeft kunnen komen van Sonja Barend.
Ik weet nog heel goed dat ik Eva voor het eerst zag. Op tv, that is. Ze leek me het prototype streber. Niet dat daar iets mis mee is, maar als alles te perfect is, kan het een tikje intimiderend zijn. Ze was mooi, droeg een kittig pak en haar Amerikaanse accent gaf het geheel nog een onoverwinnelijke gloed. Ik maakte een grapje. Hoe ik me voor kon stellen dat zij zich voorbereidde voordat ze voor de camera verscheen. Haar lippen los briesend, haar borsten omhoogduwend en met haar voet actief stampend om het adrenalineniveau even op te stuwen. Je weet: niets onmenselijks is mij vreemd.
Dat was voor ik de echte Eva kende. De Eva die, godbetert, in een HEMA-rookworsttrui in haar kantoorstoel even een powernapje doet. De Eva die voor haar collega’s Tony’s Chocolonely karamel/zeezout-repen meeneemt en zelf nog twee Bifi-worstjes achterover drukt. De Eva die, als ik haar mocht kleden (want ja, zover is het tussen ons gekomen), vroeg of ik even aan haar buik wilde voelen. “Dan weet je ook eens hoe dat voelt, zoiets lekker zachts en romigs. Dat voel jij niet zo vaak.” Of de Eva die bij ons op kantoor op een poef ging staan, haar buikje vastpakte en vervolgens wees op een, oké, ik geef het toe, best bloot pakje dat ik voor haar in gedachten had. Met daarbij de uitroep dat ik he-le-maal knettergek en doorgedraaid was geworden. De Eva wier heimelijke genoegen is om mijn prullenbak uit te pluizen en vervolgens krom ligt om de inhoud. Bij ons vind je geen wikkels van Bifi-worsten of klokhuizen, maar linten (“Línten, May. LINTEN!”) van Dior en gouden enveloppen en uitnodigingen op handgeschept papier. Vindt ze hilarisch.
De Eva die met je wil lunchen met wijn bij Izakaya. De Eva die wil praten over werk en leven. De Eva die tranen in haar ogen kan hebben als er iets ergs in je leven gebeurt. De Eva die me in mijn arm kneep bij een modefeestje en zei dat ik verder niets mocht vragen omdat ze anders moest huilen. De Eva die worstelt met de vraag of je bekend wil staan om iemand met wie het fijn was om te werken of om iemand die goed was in haar werk. De Eva die ernaar streeft dat allebei lukt. De Eva die appt of wij het allemaal nog wel volhouden omdat mijn geliefde zo vaak van huis is vanwege haar programma.  De Eva die durft te huilen in haar programma. De Eva die lacht. De Eva die Jules Deelder aanpakte. En Jan Roos for that matter. De Eva die zo dol is op haar familie. Die Eva dus.
Je begrijpt wie ik de Zilveren Ster toewens vanavond.
Eva for president.
Amen.

Zin in meer Eef en May? Kijk dan hier naar ons best wel hilarische autoritje.
Zin in meer Eef en May II? Kijk dan hier naar het stuk dat ik schreef over Eva’s ambitie.