May’s Paris Diary

Parijs is altijd een goed idee. En als je gevraagd wordt door Chanel om er naartoe te gaan wordt het ineens een briljant idee. 3 juli stond al weken groot aangekondigd in de agenda en als iemand een afspraak met me wilde maken, liet ik luchtig doch duidelijk vallen dat 3, 4 en 5 juli geen optie waren, want dan zat ik in Pá-rijs. Met Chá-nel.

Waar ik normaal nog wel eens om twee voor twaalf een greep uit mijn kast doe, hingen de kleertjes nu al dagen keurig klaar. Een korte Claes voor de aankomstavond, een lange Claes voor de show (want ja, ja, ja, we gingen ook naar de coutureshow) en mijn gouwe ouwe Ronald van der Kemp voor de cocktailavond waar een nieuw parfum van Chanel gepresenteerd werd. En dan nog wat gezelligs voor overdag. Ware het niet dat het, om mijn dierbare zeevarende vader (lees hier maar eens hoe lief hij is) te citeren, ‘bloedverziekend heet’ is hier in Parijs, dus dat schreeuwt om een kleine aankoop. Afijn. Ik was er klaar voor en had er zin in.

Het begon al op het station. Daar zag ik Paulien, een dierbare collega. Een van de, overigens bijzonder weinige, dingen aan ouder worden is dat je vakvriendinnen (zoals deze) al jaren kent en dat je letterlijk weer instapt, al heb je elkaar maanden niet gezien. In de Thalys Karen van Ede, een andere dierbare met wie ik al zo lang terugga. We hebben potdorie nog ‘es aan toe zelfs nog een boek met elkaar geschreven. Maar daarover een andere keer meer.

Als je met Chanel reist, weet je dat je in de watten wordt gelegd. Dat begint al met een welkomstkaartje in je kamer. Handgeschreven vanzelfsprekend. En cadeautjes. Er lagen twee tasjes. Een met twee Sublimage-producten en een met een zwart doosje. ‘Zal ik? Mag ik? Durf ik?’ dacht ik heeel even en toen vloog het lint door de kamer. Een beeldschone armband die ik op het nachtkastje parkeerde zodat ik er die nacht naar zou kunnen kijken. Nu had ik daar geen tijd voor want vite, vite, omkleden voor het diner.

Annabelle, de charmante persdame van Chanel, had restaurant L’Acajou uitgekozen. Ik had er nog nooit van gehoord, maar Beyoncé en JAY-Z wel en Robert De Niro ook en Pharrell dus ook, want die bleek gewoon een tafel naast ons te zitten. Oké, ze hadden er een klein gordijntje tussen gehangen, maar toch. En hij liep gewoon langs onze tafel. Oké ik zat toen zo te kletsen met mijn collega dat mij dat is ontgaan. Maar goed, hij was er maar wel. En wij waren er ook. Heelrijk gegeten bij de Freek van Noortwijk van Parijs. 260.000 volgers op Instagram, ex van voormalig miss Frankrijk en huidige geliefde van een fameuze comédienne.

Op tijd naar bed, want we moesten fris zijn voor de show. Daar waren we op tijd, want niets heerlijker dan goed geklede modemensen bekijken. Voor de gelegenheid had Karl con suis de Eiffeltoren nagebouwd. De ‘tribune’ bestond uit Franse bistrostoelen, er lag grind en er waren zelfs wat afgedwarrelde boomblaadjes neergelegd. Voor de show waren ongekend veel modellen ingezet. Jessie Bloemendaal, Femke Huijzer en Marjan Jonkman om maar een paar Hollandse schonen te noemen. De show was beeldschoon, zoals je verwacht met de mooiste bruid. De muziek bracht je naar een andere wereld en de opkomst van Karl Lagerfeld, die broos en kwetsbaar oogde, was ontroerend. Het leek of iedereen zich realiseerde dat zelfs het tijdperk Karl eindig is; het hele gezelschap ging voor hem staan.

En nu smelt ik op een terras en ga ik me voorbereiden op vanavond. Morgen vertel ik je alles. En meer.