Het geheim van productief zijn op je werk

De supersonische dagen dat je voor de reguliere kantooruren gewoon even je halve to-do-list aftikt. In een uur. Ik hou van ze. Juist omdat ze zeldzaam zijn, denk ik. Vandaag is namelijk niet zo’n dag. Ik raak afgeleid van de ronddolende chipsbak op het bureau als leftover van de eetaanval van gistermiddag. De aanvliegroute naar Schiphol is vandaag kaarsrecht over de Pilotenstraat (komt door de windrichting) en dat resulteert in om de minuut de onderkant van een Boeing bestuderen. De nieuwste hotdog-filter op Insta Stories is hi-la-risch, net als het kattenfilmpje waar ik zojuist al je editors in getagd heb op Facebook. Lilian appt net wat voor sapje ik wil van Joe & The Juice en op die site zit ik ever since. Ik heb trouwens een GROTE Iron Man besteld, uitermate benieuwd waar ze zo mee aan komen zetten (maakt mij het uit, als ‘ie maar lekker is). Het productiviteitslevel geeft koortsige signalen dat ik als de sodemieter moet gaan afstrepen op mijn to-do-list, alleen die moet ik nog maken. Zo’n dag. Zo’n avond trouwens ook, want dat is een beetje oorzaak en gevolg.

Nu kreeg ik onlangs het boek ‘De edele kunst van not giving a fuck’ via de post. Mark Manson, blogger/auteur/entrepeneur, schreef het boek voor alle zelfhulpboekhaters. En ik vind dat ik zo’n type ben. Oh jawel, soms begin ik met frisse tegenzin, maar de zelfhulpschrijvers helpen me zo rond pagina tien met uitermate creatieve scenario’s waarmee ik ze de ruimte in schiet. Sinds het boek van Manson lees ik het blog en op productieve dagen laat ik me voorlezen. En daar zag ik hoe ik die non-productiviteit om kan buigen in alleen maar werkrockende dagen. Je moet namelijk minder uren werken om meer gedaan te krijgen. Ha, dit is er één waar ik iedereen mee om de oren ga slaan bij de borrel.

“Dan leer je meteen hoeveel fucks je om die wenkbrauw moet geven”

Spieren raken vermoeid bij een teveel aan sport. Ik raak sowieso ernstig vermoeid bij (een teveel aan) sport. Kiek ook, lees hier maar even. Het maakt daarom weinig uit of je één of twee uur sport, het resultaat van dat extra uur is maar minimaal voor het lichaam. Je spieren raken op en daardoor groeit er niks. Zo werkt het ook met de hersenen. Die raken ook wat uitgeput bij een teveel aan nadenken en daarom krijg je het concentratievermogen van Niks, Nakkes en Nadajoor. Mark Manson kwam erachter bij het schrijven van zijn boek. Alles wat hij in de eerste twee uur van een werkdag schreef was fenomenaal, de rest was troep. Om nu te gaan pleiten voor twee uur durende werkdagen gaat wat ver, maar het vertelt maar weer dat uren, uren, uuuuuren overwerken geen zoden of wat-dan-ook aan de dijk zet.

Kortom, het heeft geen zin ze te pushen om meer te produceren. De rek is eruit, het is opperdepop. Je kunt beter één uur gas geven, dan vier uur blijven hangen in dezelfde versnelling. En het levert je meer op dan alle zelfhulpboeken op aard. Krijg je her en der een opgetrokken wenkbrauw als reactie op deze onconventionele denkwijze? Lees dan even zijn boek, dan leer je meteen hoeveel fucks je om die wenkbrauw moet geven.