De warme wind briest zachtjes, terwijl de golven van een azuurblauwe zee rustgevend tegen het witte strand omslaan. Het strand is net zo wit als bijna het gehele interieur van ons hotel en het voelt een beetje alsof ik in het vakantiehuis van KimYe mag logeren. We zijn met vakantie. Eindelijk niet voor een huwelijk of de geboorte van een baby, maar simpelweg voor vakantie. Ondanks de enorme vakantievibe zit ik braaf met mijn laptop op het strand. Wel een kort bericht, want eerlijk waar: niet iedere week bruist van de noemenswaardigheden. Om eerlijk te zijn was deze week behoorlijk saai. Opstaan, Blue uitlaten, beetje werken, vooral veel wassen en vooral veel in chillpak hangen, nog bijkomend van vorige week. Dat is ook leven in New York. Een beetje saai dus.
Maar goed, dit hotel. We slapen in The Edition. En nee. dit is geen advertentie, maar wauw wauw wauw, wat een hotel. Alles is wit, alles ruikt heerlijk, al het eten is waanzinnig, er zijn gigantisch veel kaarsen en er staat zelfs een pooltafel van marmer (ook in het wit natuurlijk). Beneden is een roze verlichte schaatsbaan. Tijdens het diner fluister ik manlief in dat ik later een girlcave wil zoals hier. Met kaarsen, waar mannen en eventuele toekomstige kinderen niet mogen komen. Alles wit en dan natuurlijk ook met zo’n marmeren pooltafel. Hij lacht. Ik ook. Maar ik meen het toch echt serieus…
Het enige dat natuurlijk wel mist op vakantie is ons wolletje. Hij piepte toen zijn lievelingsoppas hem kwam ophalen, maar bij de lift besefte hij dat dezelfde persoon betekende dat hij weggaat bij ons. Het piepen van blijdschap werd piepen van paniek. Zonder te ademen en het wegslikken van toch een kleine traan zeg ik hem gedag. Nog een kroel en toen snel de deur weer dicht. Een paar uur later krijg ik een foto van de oppas. Blue is herenigd met zijn vriendinnetje Monkey. En hoewel ze zeggen dat honden niet kunnen lachen, zie ik mijn wolletje weer blij en stralen. Gelukkig maar. Maakt het gemist altijd weer minder.
Zo. Wij gaan vakantie vieren. Tot volgende week!
