De mannen gaan op pad voor maskers. De vrouwen, de vriendin van een van deze mannen en ik, gaan op pad voor jurken. Bijna ieder weekend ga ik door de rekken van enorme department stores als Saks, om na enkele minuten mezelf te hebben gedecoreerd met minimaal tien hangers met daaraan zwierende jurken voor de dag. De dag waarop ik in het wit, de mannen met zwarte strikken in een smoking en de vrouwen in zwierend zullen zijn. Die dag, die komt snel. Heel snel. Nog steeds zijn er zenuwen, maar als ik zo met vriendin B door de rekken ga, zijn er vooral heel veel gelukssprongetjes. Het is echt bijna, en wat heb ik daar zin in.

De mannen zitten inmiddels voor de paskamers. Jas uit, telefoon in de hand. Én zichzelf afvragend hoe lang dit nog gaat duren. Ze zijn geslaagd en er pronken vier maskers in een plastic tasje op dat bankje voor de kleedkamers. Die maskers zijn voor vanavond. Het feest in Brooklyn, een bal masqué waarvan de locatie nog onbekend is. Voor we gemaskerd gaan, lunchen we als vanouds bij La Pecora Bianca, ook wel de geitenbar genoemd in mijn oude buurt. Is overigens niks gierigs aan, want het eten is hier nog steeds heerlijk en het restaurant ziet er altijd uit om door een ringetje te halen. De wijn vloeit, en dan is het tijd om ons oude buurtje te verlaten en in het nieuwe een klein schoonheidsslaapje te doen. Zo gezegd, zo gedaan.

De wekker gaat. De gasten zijn al in aantocht en iedereen is gedoucht en gereed voor het feest. Aanstaand manlief is al bezig in de keuken en ik zie eruit als een uitgedroogde pruim die duidelijk met open mond heeft liggen snurken. Als een gek hijs ik mezelf in de steigers. Een halfuur ben ik te laat op m’n eigen dinner party. Nee, dat is niet best, maar ach, wat maakt het ook uit. We eten, drinken wijn, de muziek gaat steeds harder en voor we de taxi instappen richting de inmiddels bekende locatie van ons bal masqué, bouncen we de buren wakker met 50 Cent. Als vanouds gieren we door het huis en ik voel me weer 18. Je weet wel, stiekem roken en drinken als je ouders een avondje op stap zijn…

Het feest is geweldig. Dit kan alleen in New York. Iedereen, letterlijk íedereen, is gemaskerd. Het ziet er op en top uit. En de locatie is fantastisch; het zit verstopt in een steeg in een oude loods die volledig is gedecoreerd met kroonluchters, kaarsen en in sommige kroonluchters meerdere rondslingerende vrouwen. Echt, dit kan alleen in New York.

De dag na de avond ervoor. Ik blijf in bed, want nogmaals blijkt dat ik echt veel te oud voor dit soort feestjes aan het worden ben. Oma kan het echt wel aan, maar moet daarna revalideren. De mannen en vriendin B gaan op pad. De zon schijnt eindelijk in Brooklyn en samen met Blue gaan ze onze nieuwe hood verkennen. Ik blijf in bed. Als ze terug komen schiet ik onder de douche, zet m’n grootste zonnebril op en ga met een fles water onder de arm richting New Jersey. Het is even rijden, maar dan kun je wel met je benen uit een helikopter boven New York hangen boven. Ja, en dat is natuurlijk het enige dat je wilt na zo’n avond…..

Aangekomen voel ik de adrenaline pompen. Ik keek op tegen dit ritje, maar eigenlijk doet al die spanning me goed. De frisse lucht en dat heftig kloppende hart maken dat die enorme kater is verdwenen. Na wat veiligheidsvideo’s stappen we  de helikopter in. Een cadeau van ons aan onze gasten. En potverdorie, wat was het weer cool. FlyNYON is altijd een goed idee.