Waarom je nooit wijn moet drinken op Schiphol

Een héél weekend met een vriendinnetje naar Zuid-Frankrijk: dat klinkt als één groot feest. En dat was het ook. Maar het ging een pietsie beetje, heel erg, faliekant mis.

De reden: we dronken wijn. Op Schiphol. En erg moederig en belerend wil ik niet klinken hoor, heus niet. Maar ik zeg wel: drink nóóit wijn op Schiphol. Want het wilde dus zo zijn dat ik 2,5 uur vóórdat mijn vlucht naar Nice vertrok al op het vliegveld was. Paspoort niet vergeten, handbagage door de scan en uiteraard mijn bodylotion van 150 milliliter uit de tas geplukt door de douane. Tot zover niets vreemds aan de hand.

Mijn vriendin en ik hadden bloedjeveel bij te kletsen – het was finally vrijdagavond – en dat deden we onder het genot van wat sushi (19 euro per flinterdun plakje sashimi) en meerdere bellen Chardo (die grote glazen, we hadden immers alle tijd). De wijn smaakte als een welverdiend snoepje. We hadden VAKANTIE! DRIE HELE DAGEN AAN DE CÔTE D’AZUR! Wel en wee werd besproken. De verkering, de strandjurkjes die we mee hadden, de werkweek – tot zover niets vreemds aan de hand.

Met een gezellige tong klapperden we gemütlich op onze gouden slippertjes richting de gate. Gate B982 welteverstaan; ofwel, die aan de andere kant van Hoofddorp. Daar hadden we uiteraard niet op gerekend. Ook niet op gerekend: we moesten nog plassen onderweg. Ook niet op gerekend: na enige slokken vin blanc ben je toch nét iets minder snel en behendig over die loopbanden.

Je voelt ‘m al aankomen – maar het is nóg erger dan je denkt. Bij gate B982 stond een blonde mevrouw van de KLM ons op te wachten. Ik las bestemming ‘Aalborg’ op het schermpje. Ik hoopte vurig op een gate-wijziging, want ook al is mijn topografische kennis bar onderontwikkeld, wel weet ik dat Aalborg niet aan de Franse Rivièra ligt. Blondie glimlachte: niet onaardig, maar duidelijk wél vermaakt. “Jullie hebben het busje naar het toestel nét gemist. Twee minuten te laat. Nee, jullie mogen er niet nog naartoe lopen. Au revoir.” Ik herhaal even, voor het geval je het niet goed leest: Twéé. Minuten.

Dáár gingen onze 3 dagen zon, 3 dagen op het strandbed, 3 dagen mimosa’s drinken in bikini. Weg. Want een latere vlucht ging niet meer, die vrijdagavond. Nu kan ik zeggen dat we pech hadden dat het toestel niet aan een slurf vastzat, want dan hadden we ongetwijfeld nog wel mogen instappen. Of dat we pech hadden dat er niet op ons ticket stond dat het boarden maar een kwartier duurt. Of dat we pech hadden dat onze medepassagiers niet langzamer instapten zodat het busje er nu nog stond. Maar nee, zo ben ik dan ook weer niet. Het was volledig onze eigen stomme schuld en ik háát de Bubbels-bar met die achterlijke dure wijn. Ik ben goddomme de hele wereld over gevlogen, van Australië naar Costa Rica naar Vietnam, maar een weekend Frankrijk krijg ik niet voor elkaar.

We sliepen vrijdagavond gewoon weer THUIS. Met mijn ingepakte strandhoedjes en korte spijkerbroekjes aan de rand van mijn EIGEN bed, ja.
Ne pleure pas, ne pleure pas…

Wellicht was het onze eerlijkheid die ons heeft gered van die onvermijdelijke after-no-holiday-depressie. Aan de balie van de KLM zuchtten we over niets anders dan dat het ontzettend stom was van onszélf. En dat we zo baalden van onszelf, niet van KLM. Wist je dat als je je heenvlucht zélf mist, dat je terugvlucht ook komt te vervallen? Een nieuw, last-minute retourtje: 400 euro. Dit is geen grap. Voor 2 dagen dan hè, want dag 1 was al gesneuveld. Daar kun je een maand van naar Bali, overigens. Ik bedacht me al welke tassen en schoenen ik eventueel wilde verkopen om alsnog te kunnen gaan toen onze REDDENDE ENGEL zei: “Niets zeggen, maar ik doe net alsof jullie vertraging hebben gehad en ik boek jullie vlucht om. Morgen vliegen jullie alsnog. Zonder extra kosten”.

We hebben genoten van ELKE seconde in la douce France. Dat moest ook wel, want we hadden er immers niet meer zoveel over. En we dronken lichtroze rosé in de stralende zon. Die witte wijn smaakte ons op de één of andere manier niet meer zo.