Zo spring je uit die comfort zone (letterlijk)

Het vrijgezellenfeest. Ik heb mijn fair share gehad. Een überrelaxte visagieworkshop waar ik ontdekte wat een concealer met je oogopslag doet (alsof je wél goed hebt geslapen vannacht). Maar ook de over-het-strand-rollende-variant, deze kwam organisatietechnisch mede uit mijn koker. Zaterdag mocht ik weer aantreden voor wat vreugd en jolijt met trouwtaferelen in het vooruitzicht. En dat bleek niet alleen billenknijpend voor de bruid te zijn, maar ook voor mij.

Ik vertelde je vanmorgen toch dat je naar Zoelen moet? Daar staat dus by far het gruwelijkste parcours van ons land, met namen als ‘high ropes’, ‘het dronkenmansspel’ en ‘freefall’. Nou, bij die hoge touwen ging het een beetje mis. Mijn voeten zogen vast aan de graspollen en je kreeg me met geen honderd bavianen de boom in. Ik werd al misselijk bij de aanblik van de balken, de te kleine mandjes en ronddraaiende planken op tien meter hoogte waar je over moest balanceren. Oh jawel, je was gezekerd. Maar jongens, hier was niks lolligs aan. Ik ga toch zeker niet doen alsof ik dit leuk vind? De bruid in spe was net uit het gips en aangezien je in duo’s de boom in moest, koppelde ik mezelf aan haar en drukte ik wat watterig mijn snor. En van watterig mijn snor drukken word ik opstandig en boos op mezelf. Daarom verplichtte ik ondergetekende (hallo, ik hier) om een uur later wél die freefall van 16 meter te doen. Nu denk je misschien: komt vast door de groepsdruk. Maar van groepsdruk raak ik niet zo snel onder de indruk, van mademoiselle hier die denkt dat ze iets te eng vindt wél.

“Van hoge dingen afspringen, dat is voor mensen die levensmoe zijn.”

Een stormbaan en flink met je bakkes door de blubber, zoals Kiek het zo fraai uitdrukt, vind ik geen probleem. Daar krijg ik nogal een de-dood-of-de-gladiolen-mentaliteit van. Ik lag daarom ook binnen tien seconden te spartelen in een vijver afgetopt met groene laag én gevuld met kikkers. Doorweekt tot onder de oksels, schram op de linkerhand, nagels naar de filistijnen, dat werk. Maar ook al heb ik geen hoogtevrees, aan een gefabriekt lijntje met alleen maar een haak en een bouwvakkershelm (ook nog eens oranje, niet mijn kleur) op de knar bungel ik liever niet.
Ik stapte van een plateau met zestien meter zo in het niets onder me. En voor alle adrenalinejunks die nu denken: ‘dat is toch niet hoog’, ik vind dat heus hoog. En voor iedereen die geen clou heeft hoe hoog zoiets is, een doorsnee rijtjeshuis is vijf meter en de Chinese Muur telt zestien meter. Spring daar maar eens vrijwillig vanaf. Als je beneden staat, is de afstand trouwens ineens kleiner. Vind ik heel dubieus, alsof je hoofd een mini-mindfuckje doet. Maar anyways, je bent er psychologisch niet op gebouwd om in het niks te stappen. Ik was het liefst als de sodemieter weer van die ijzeren trap naar beneden gerend. Je moest je zekeren aan een leuning op weg naar de top, dat zegt eigenlijk al genoeg in dit-wil-je-niet-land. Bovenaan stond de instructeur braaf op me te wachten. ‘Meneer de instructeur, ik denk dat ik dit doodeng vind,’ zei ik tegen hem. En kalm dat die gast was, be-la-che-lijk. Ik klemde me hyperventilerend met plakhandjes aan de zijkant vast. Hij checkte ondertussen of ik flink onfraai ingesnoerd zat. Gespen onder de bips, waardoor de derrière minimaal vijf keer groter lijkt. En geloof me, die van mij is gewoonlijk al niet mals. Denk nog even aan dat oranje helmpje. Heb je het beeld? En toen zei hij: ‘Hou je hier maar vast, kijk naar voren (dus vooral niet naar beneden) en bij drie stap je eraf.’ En dat deed ik. Ik deed het gewoon.
Het enige wat ik dacht was dat ik niet moest denken, want als ik denk, ga ik overanalyseren. En als ik ga overanalyseren, dan doe ik dingen niet. Bij twijfel niet doen, zo’n verhaal. Dus ik dook de zestien meter in, ik dacht dat mijn hart op de stellage was blijven liggen en een seconde later landde ik zacht op, jawel, die ingesnoerde derrière. En toen begon het, de adrenaline stroomde bij Adeline door de aderen (ja, ik maak ‘m zelf maar even). Ik kreeg een kick, ik wilde nog een keer, de wereld was de mijne, een gigantisch moeha-oergevoel nam het van me over. Van hoge dingen afspringen vond ik altijd iets koekoekachtigs voor mensen die levensmoe zijn, nou, dan ben ik maar koekoek. Het is goed voor je om af en toe behoorlijk buiten je veilige lijntjes te kleuren. Niet een beetje, maar gewoon buitensporig en idioot. Heb ik gedaan en ik geloof weer een stukje meer in mezelf. Dus bij twijfel of je in het diepe moet springen: wél doen. Dan kom je erachter dat je meer kan en durft dan je denkt.

Credits beeld: Seth Doyle, Llyn, Jordan FmcQueen