Happy & Healthy

ZUIVERE KOFFIE

by Maddy Stolk

Het is mijn favoriete flexwerkplek, met de beste koffie die je je wensen kunt. Het is tevens de favoriete werkplek van mijn halve buurt: de Coffee Company bij mij op de hoek. Wie heeft er nog een kantoor nodig als er onder elke stoel een stopcontact én een USB-aansluiting zit? I kid you not. Hoe ze in bedrijf blijven is mij een raadsel, want het zit er vol klaplopers die het rustig zes uur uitzingen op één latte macchiato. Ter compensatie ga ik belachelijke hoeveelheden drinken, met als gevolg dat ik ’s avonds strak van de cafeïne naar het plafond lig te staren.

Mijn buurtgenoten zijn dus op sommige dagen mijn collega’s – met alle irritaties van dien. De vriendelijke oude heer met het semi-artistieke, witgolvende haar die altijd zo vriendelijk groet, blijkt bijkans doof te zijn en héél hard te praten. En te lachen. En te hoesten. Met pensioen is ‘ie nog niet, want hij belt de hele dag op volume tien met zijn accountant, zijn webdesigner (op wie hij altijd erg boos is, en de rest van de bezoekers zo langzamerhand ook: doe je werk ’es, oetlul, dan zijn wij van dat geklaag af) en zijn zoon die altijd belooft langs te komen, maar nooit komt. Ik flirt in stilte met het niet onknappe heerschap dat er ook minstens vier keer per week zit – het werkt nét een tikje minder lekker als ‘ie er niet zit. Dan is er nog de karikatuurhipster, inclusief ingewikkelde knokkeltatoeages, knotje en opgeschoren nek, die altijd net doet alsof ‘ie zit te werken, maar in werkelijkheid achter elkaar afleveringen van James Cordens Carpool Karaoke zit te kijken. Dat weet ik omdat ik recentelijk naast hem zat, en ik mijn ogen niet van Mariah Careys onwaarschijnlijk uitpuilende boezem kon afhouden. All I want for Christmas is één zo’n borst.

Het is er, kortom, net een echt kantoor. Als er een paar argeloze bezoekers binnenkomen die alleen een kopje koffie willen (het idéé), druipen zij meestal heel snel af vanwege de ijzige stilte die neerdaalt terwijl zij er net lekker voor gaan zitten. Het is een onuitgesproken code: hoe werken we deze kletsmajoors zo snel mogelijk de deur uit? Zwijgen, een vleugje side-eye en verder strak naar je scherm staren – werkt elke keer weer.

“I kid you not.”

Onlangs was er ingebroken: de dieven hadden voor het gemak de complete glazen pui aan gruzelementen geslagen. Er zat tijdelijk geen deur meer in, en geen raam, en eigenlijk helemaal geen voorkant. Dus was de toko dicht. Toen ik kwam aan wandelen stonden er al een paar bekende gezichten voor de deur te dralen en iedereen leek even onthand. Eigenlijk hadden we soort van ijsvrij, maar ik had een deadline dus ging ik bij een café verderop zitten, want de koffie thuis was op en ik was nu toch al buiten.

Vanaf het moment dat ik mijn laptop openklapte, keken de overige gasten mij met nauw verholen ergernis aan. Het leek wel een onuitgesproken code. Toen ik een klein uurtje later op zoek ging naar een stopcontact, zei de serveerster: ‘Die hebben we hier niet. Met opzet.’ Soms moet je gewoon je verlies nemen, dus even later stond ik weer buiten.

En lo and behold: er hing een levensgroot stuk felblauw landbouwplastic voor het raam, de lichten waren aan en toen ik onder het plastic doorkroop hoorde ik de melkopschuimer alweer sissen. De carpoool-hipster had een gebreide beanie over zijn knotje en de rest had gewoon zijn jas nog aan, maar hé: ik was weer thuis.