Als je december juist viert zonder je familie

Ik ben me nu al in allerlei bochten aan het wringen om zowel de kerstdagen bij vrienden te zijn, maar ook bij de schoonfamilie en uiteraard de eigen familie. Dan moet ik nog een amuse en een dessert meenemen. En wijn. En cadeaus vooraf kopen. Dat past amper in twee dagen. Of nou ja, het past gewoon helemaal niet. O, this wonderful time of the year.

Een kwart van alle Nederlanders viert kerst zonder de familie. Dat komt in al die gevallen dus omdat er flinke bonje is in de family. En waar dat dan meestal over gaat? Geld. Erg hè, als je ’t zo hoort? Erfenissen, jij-hebt-meer-dan-ik, dat soort gedoe. Er zijn genoeg mensen die hun vader al in geen jaren meer hebben gezien. Dat geldt gelukkig niet voor mijzelf, want ik heb de liefste pap ter wereld, maar ik kan er zo een aantal opnoemen. Het zielige is dat uit onderzoek blijkt dat driekwart van de mensen ook nog eens denkt dat ‘het nooit meer goedkomt’. Dat is dan vaak ook zo. Die familieruzies zijn hardnekkig. Niet zo snel weer over. Zussen, broers, ouders, kinderen: als ze eenmaal verbitterd zijn, dan is de weg terug maar moeilijk te zien.

Zo ken ik echt vrouwen die niet naar de eigen uitvaart van hun vader zijn gegaan. Of mensen die hun bloedeigen broer of zus nooit spreken of zien en alleen een lullig appie sturen op de verjaardag uit een soort verweekt plichtsgevoel. Ik zie mijn zussen als echte vriendinnen en natuurlijk gaat er heus weleens een week of twee voorbij dat we elkaar niet zien, maar that’s it. We spreken elkaar eigenlijk wel iedere dag. Meer dan de helft van de Nederlanders heeft geen contact meer met een of meer familieleden. Meer dan de helft, kun je het geloven? Nu zeg ik niet dat ik alle familie heel vaak zie, maar toch zeker mijn gezin wel. En ik kan me niet voorstellen dat ik later kerst ga vieren zonder mijn zussen, of zonder die bloedeigen kinderen die nu nog veilig in m’n buik zitten. Van die cijfers word ik dan ook een beetje verdrietig. Een omgekeerd kerstverhaal, zeg maar.

Dus, komt ‘ie: laten we vooral een beetje lief doen tegen elkaar, zeker nu, zo in dat donkere december. Vergeven is iets wat je alleen maar sterker maakt. Er is al zoveel ellende en vergeet niet: op een dag is het te laat.