Als je Jamie Dornan ontmoet

De junket die wél leuk was

Een junket, in mijn malle vak betekent dat een interview met een celebrity ter promotie van ’t een of ’t ander. De junket vindt altijd plaats in een vijfsterrenhotel waar de celebrity in een suite een hele dag journalisten uit de hele wereld ontvangt. Soms heb je vijf minuten, soms een kwartier. Maar meer wordt het meestal niet. Bovendien is er altijd een hijgerige manager in de buurt die ingrijpt als je afwijkt van de vragen die je hebt ingeleverd en die ineens opstaat en zegt dat je tijd om is.

Al heeft het alles in zich om ongezellig te zijn, toch zijn er ook leuke junkets. Zo herinner ik met redacteur Thalia die in mijn RTL Boulevard-tijd Colin Farrell ging interviewen. We hadden team-T-shirts met daarop de tekst ‘Starfucker’. Die droeg Thalia trots. Altijd. Tijdens vraag twee focuste Colin op haar T-Shirt. “Starfucker,” zei hij. “I’m a star, and you are a starfucker. So…” Hilariteit alom.

Ik ging 16 jaar geleden naar Londen om Sacha Baron Cohen te interviewen, ook wel bekend als Ali G en Borat. Ook hier moest ik mijn vragen van tevoren inleveren en verwachtte ik weinig pret, maar Sacha had zulke leuke antwoorden bedacht en bleef maar doorgaan met grappen en grollen dat ik het interview zelf moest stoppen omdat ik anders mijn vlucht niet zou halen. “Ah come on, May, stay,” smeekte hij. “I can take you to a real nice restaurant. We can go out. I can take you to KFC.”

Maar meestal is het sprokkelen en scharrelen om een beetje unieke quotes te verzamelen teneinde een aardig stukje te tikken.

Gisteren toog ik met Hugo Boss naar Londen. Een feestje, want met Daphne Knijpinga, de pr-dame van Coty waar Hugo Boss onder valt, is het goed toeven. En de geur is groots. Bovendien is de commercial een van de mooiste die ik dit jaar zag en speelt Neerlands trots Birgit Kos er een magistrale rol in. Ik ging dus. En als de junket tegen zou vallen, dan lapte ik dat wel op met de rest van mijn verhaal.

Vraagjes ingeleverd en braaf wachtend op onze beurt om ontvangen te worden door Jamie. We gingen en groupe met de Nederlandse en de Belgische pers. Het begon verrassend, hij stelde de eerste vraag. Wie van ons uit België kwam? Zijn vrouw was namelijk in Gent nu. Ze had de filmmuziek gemaakt voor een film met Elle Fanning en was genomineerd voor een prijs. Dat Gent zo mooi was en dat hij ‘fucking hated it’ dat hij nu niet bij haar kon zijn.

Laten we beginnen. Hij is model die acteur werd. Omdat mijns inziens model zijn acteren zonder woorden is, vroeg ik of acteren dan in feite makkelijker is omdat er meer instrumenten zijn die je tot je beschikking hebt. “Well, I fucking hated modelling but I rolled into it because I completely failed at my studies and was working in a bar, so what else could I do.”

We hadden een gesprek. Over dat hij nog steeds bevriend is met zijn vrienden uit het dorp waar hij opgroeide (het Ierse Holywood trouwens, en dat spreek je uit als Hollywood, geestig toch?). “I just can’t seem to loose them, no matter how hard I try.” Over Instagram, waar hij een hekel aan heeft, “because I don’t really care what someone is having for breakfast” en als ik grap: maar voor lunch daarentegen… lacht hij mee. “Yeah, lunch is pretty something.”

Natuurlijk hebben we het over geuren. Dat hij eerder gezicht was van andere geuren, maar dat hij die meer per gelegenheid droeg (de een was licht, de ander zwaar), maar dat hij deze Boss elke dag all year draagt. Als ik vraag naar de herinnering van een parfum, kijkt hij naar de grond. Die heeft hij. Zijn moeder overleed toen hij zestien was en de twee parfums die zij droeg verzamelen zijn zus en hij. Een van de geuren is bijna niet meer te koop en dat vindt hij verschrikkelijk. Ik zou hem zo graag helpen een paar flacons van dat parfum te vinden, maar iets in me vindt het ongepast het te vragen dus ik doe het niet. Dan kijkt hij me aan en zegt: “I’m sorry but I can’t share the name of the perfumes, it’s like too personal.”

Jamie, ik vind je leuk.