Hoe het is als je je steeds moet verantwoorden waarom carnaval wél leuk is

Ik vier carnaval. Niet een beetje, maar van confetti in het haar tot een herstelperiode achteraf. Er bestaan dus mensen die daar níks van snappen en dat ook aan me laten weten. Niet dat ik daar om vraag, ik praat zelf juist mondjesmaat over mijn carnavaleske uitspattingen, maar toch trakteren ze je op een mening. Gratis en ongevraagd dus, op dat duo zit je toch al nooit echt te wachten.

Of ik mezelf dan vijf dagen omver ga zuipen (want ineens is het geen drinken meer) en of ik die en die nieuwe carnavalshit al ken (geen flauw benul). Als ik ze dan uit de doeken doe dat ik de drie weekenden daarvoor ook al op stap ga en het met heel veel liefde vier, dan staan ze je helemaal met een groot vraagteken op het smoeltje aan te gapen. Zie het maar even zo: jij bent de allergrootste kerstliefhebber op aard en je collega zegt honderdduizend keer dat ze dat raar vindt. Ook vraagt ze vijftig keer wat je drinkt bij het diner en wat je draagt. Als je dat dan uitlegt (geen antwoord geven is onbeleefd), kijkt ze alsof je helemaal koekoek bent geworden. Is niet leuk, lieve allemaal, is gewoon niet zo leuk als je heel veel van iets houdt.

Je (ik dus) hebt opties. Ten eerste: je kunt ervoor kiezen om je geen mallemoer aan te trekken van wat iemand anders vindt. Is een fijne, maar het knaagt toch omdat je er zelf wel van houdt, en het zit in een mens (in mij dus) om te willen overtuigen. Ten tweede: je kunt het schimmig houden, zodat de ander onwetend is. Mensen vinden het niet fijn om onwetend te zijn. Ten derde: je (ik ja) kunt het voor eens en voor altijd uitleggen. Misschien voel je ‘m al, dat ga ik doen.

De charme zit ‘m voor mij in het samenzijn. De één begint te trappelen bij een Koningsdag met vrienden op de gracht, ik bij carnaval. De volgende maakt sprongetjes bij drie dagen in een tent op het festivalterrein. Ik ga grijnzen van dit feest. Mijn vrienden, zijn familie, kleine kinders, oude besjes; iedereen haalt de spullen uit de mottenballen om de straat op te gaan. Bergen op Zoom is anders en daarom stal het mijn hart. Je maakt allemaal iets met dezelfde ingrediënten om aan te trekken, zodat je gelijk bent. Niemand die ziet of jij normaal een Gucci of een Wibraatje draagt, je stikt met de hand gordijnen en dweilen op jassen. Eigenlijk sla je ineens aan het ambachten. Dat we allemaal aan het bier gaan komt gewoon omdat een normaal mens geen weken en dagen op sterke drank kan. Weet jij, weet ik. Je ziet vrienden van vroeger, danst wat met de buurman en buurvrouw die je anders voorbij loopt. De muziek wordt zelf gemaakt, in Bergen speelt zelfs 1 op de 5 inwoners een instrument. Geen toeters op waterscooters, maar muziek over de stad zelf en hun feest. Je hebt acts en toneel, waardoor je van kinds af aan cultuur meekrijgt. Het is één groot feest. Binnen in kroegjes, buiten op straat, in de theaters, op de pleintjes. Met jong en met oud of nog iets ouder. En duurt die tijd tussen kerst en lente altijd oneindig lang? Daar snoepen wij zo een maand af, omdat we de hort op gaan. Dus als iemand het niet snapt, tig plausibele redenen om ze te overtuigen.

Als ze het nu nog niet willen horen, dan is het een verloren zaak en weten ze gewoon niet wat ze missen. Ook prima.