IK. HEB. HUIDGRIEP.

ja, dat bestaat dus blijkbaar

Griekenland, 19 april, 14:23 uur. Lilian en ik zijn ons aan het omkleden in de hotelkamer en ineens zie ik in de spiegel wat rode plekken op mijn borst. Een soort kringen. “Ehm, Lil, heb je dit ooit gezien?” Ze bestudeert de plekken aandachtig. “Hmm, misschien door de zon? Het lijkt wel een beetje op eczeem ofzo.”

“Ach, zal vast zo wel weer wegtrekken,” zeg ik. Ik heb eigenlijk nooit problemen met mijn huid en het lijkt inderdaad op een soort zonneallergie. De volgende dag sta ik op en shit- lijken de plekken nou verdubbeld? Eenmaal terug in Nederland vertiendubbeld zelfs. Mijn héle buik en rug zitten onder. De hypochonder in me draait overuren. Vol afgrijzen bestudeer ik de plekken in de spiegel. Rozeachtige kringen met hier een daar een lichte schilfer. De gruwel. Lijkt wel ringworm. Een vleesetende bacterie. Hè gadverdamme, heb ík weer hoor, jongens. Ik zie voor me wie er allemaal op mijn begrafenis zullen komen. Niemand in het zwart, want dat zou ik ze verbieden. Nee, dresscode geel als het even kan. Zou het regenen? Liever niet. Koffie doe ik niet aan, liever gin-tonics. En als er dan toch cake moet komen, dan maar red velvet van De Drie Graefjes in Amsterdam. Vreten zullen jullie.

Okééé… even terug naar de realiteit. Dus ik ga naar de dokter, ze werpt twee seconden een blik op mijn buik en zegt dan op een toon waarbij ik totaal niet kan aanvoelen of dit goed of slecht is: “Oh ja, ik zie het al.” “En?” vraag ik bezorgd. “Pityriasis rosea.” “PITA WAT?!” Ik wil nog een opmerking maken dat de enige pita die ik ken ‘pita kaas’ is, maar goddank slik ik in het in. “Pityriasis rosea wordt in de volksmond ook wel huidgriep genoemd. Het is niet gevaarlijk, of besmettelijk, het gaat vanzelf over en je kunt er eigenlijk niets tegen doen.”

Het goede nieuws? Ik ga niet dood. Het slechte nieuws? Ik heb huidgriep. Ik weet niet of íemand hier ooit van gehoord heeft, maar ik vind het een raadselachtig iets. Even de facts op een rij.

Watdapiep is huidgriep?

• Huidgriep ontstaat vooral bij jongeren (75% is tussen de 10 en 35 jaar, met een piek rond 23 jaar). Vrouwen hebben het iets vaker dan mannen.
• Verspreid over het lichaam, vooral op de romp, ontstaan roze-rode schilferende plekjes die licht kunnen jeuken.
• Het begint met één wat grotere ‘moederplek’, waarna een week later tientallen dochters komen, vooral op de romp, bovenarmen en bovenbenen. (waarom klinkt dit als een voortplantingsaflevering op Discovery Channel en vindt dit plaats op mijn huid? HELP.).
• Je gezicht blijft (maar dat is dan ook echt het énige voordeel aan deze hele klote huidgriep) thank god bespaard van plekken, net als je handen en voeten.
• In gematigde en koude streken treedt  huidgriep vaker in de koudere helft van het jaar op (heeft die fucker bij mij lak aan hoor, die komt hartje zomer oppoppen).
• Behandeling van huidgriep is niet nodig, !en ook niet goed mogelijk. Wie het eenmaal gehad heeft, krijgt het meestal niet nog een keer (de kans daarop is 2 procent).

Goed. In de categorie ‘je wist niet dat het bestond maar het bestaat dus blijkbaar’: huidgriep. Een soort waterpokken voor volwassenen dus. Heb ik weer. Hoe lang dit grapje gaat duren? Gemiddeld nog een maand, vanaf dit moment. Dusse, mocht je me binnenkort hartje zomer in een coltrui zien lopen, dan weet je even waarom. Zucht.

Met vriendelijke doch brommende groet,

Kiki Paniekie met huidgriepie.