Op Caroliens bucketlist

Meedoen aan Dance Dance Dance

Soms zijn er van die dingen die voorbijkomen en die je direct op je bucketlist plaatst. Zo staat er voor mij met stip op nummer één: meedoen aan Dance Dance Dance.

‘Waarom zou je jezelf vrijwillig laten afmatten, vier maanden lang?’ hoor ik je denken. Ten eerste: je krijgt de kans om met ‘s werelds grootste choreografen te werken, je leert videoclips één op één die ik als klein meisje al nadeed (inclusief gênante optredens waar de hele familie verplicht naar moest kijken) en als klap op de vuurpijl: uiteindelijk mag je die clips in een gigantische studio, samen met fantastische dansers, ten gehore brengen. Dichterbij zo’n Beyoncé-stage-ervaring kom je niet. Hopelijk komt die droom ooit nog eens uit, maar dit jaar kan ik het hele avontuur al van dichtbij meemaken via mijn vriendje Jelle de Jong. Samen met Bridget Maasland traint hij sinds februari non-stop voor de ene na de andere te gekke choreo waar ik een moord voor zou doen. Elke week krijg ik een filmpje van de repetities opgestuurd en ik ben nu al zó trots! Alle geruchten die je hoort zijn waar: je traint als kandidaat minstens twintig uur per week, iedereen loopt tegen blessures aan en dan moet je ook nog eens op de toppen van je kunnen presteren tijdens zo’n liveshow. Afgelopen week mocht ik aanwezig zijn bij de opnames van de tweede liveshow en ik was bijna net zo zenuwachtig als de kandidaten zelf. Het decor was gigantisch, de jury zag er nog imposanter uit dan op tv en alle professionele dansers waren zó fucking goed. Ik heb zoveel respect voor alle kandidaten die zonder enige danservaring op zo’n stage gaan staan en vervolgens de ballen uit hun broek staan te dansen. Achter de schermen zou je misschien denken dat de rivaliteit ervan af druipt, maar niets is minder waar: de afgelopen maanden hebben ze tijdens die loodzware trainingen bloed, zweet en tranen gedeeld en iedereen gunt elkaar vanavond hun beste performance.

Gelukkig valt er na deze show nog geen koppel af, maar de tranen vloeiden rijkelijk na afloop. Van geluk, maar ook omdat de een baalde dat ze dat ene danspasje verkeerd deed, of de ander omdat die blessure haar nu echt parten gaat spelen. Niets dan respect voor deze kandidaten die aan het einde van de reeks met recht een semi-professionele danser genoemd mogen worden! Wie ik denk dat er gaat winnen? Daarvoor moet jezelf gaan kijken dit najaar, maar ik kan je alvast verklappen dat er een hoop verrassingen tussen zitten. Ik zit dit najaar in ieder geval met mijn ‘team Jelle & Bridget’ T-shirt, ietwat jaloers maar vooral apetrots, aan de buis gekluisterd.