Over Michelle Obama en haar kaastosti

Je kunt er niet omheen deze week. Michelle Obama heeft haar langverwachte boek de wereld in geslingerd: ‘Becoming’. Saillant detail: er is nog nooit zoveel betaald voor een boekendeal. 60 miljoen dollar, hi.

In haar openhartige memoires vertelt ze alles, alles. Over de doodsbedreigingen aan haar adres. Over de problemen tussen haar en Barack. Over het feit dat ze geen raam open kon zetten zonder dat ze gebeld werd door een SWAT-team met de vraag of ‘ie weer dicht mocht. Nooit eten voor zichzelf maakte. In een interview met Oprah beschrijft ze een briljant tostiverhaal. Een verhaal zo typerend voor haar eerste weken in de ‘overgangsperiode’ dat ik het jullie niet wil onthouden.

Michelle beschrijft hoe ze net in haar nieuwe huis in Washington is getrokken. Het eerste normale huis, met een deur en een deurbel, dat ze sinds ongeveer acht jaar heeft gehad. “Dus ik sta in mijn nieuwe huis, ik ben alleen met onze honden Bo en Sunny, en ik doe iets heel simpels. Ik ga naar beneden en open de kast in mijn eigen keuken, iets wat je in het Witte Huis niet doet, omdat er altijd iemand is die dan zegt: “Laat mij maar. Wat wilt u hebben? Wat hebt u nodig?” Maar nu maakte ik een tosti voor mezelf. Een kaastosti,” aldus Michelle.

“Vervolgens ben ik met mijn tosti mijn achtertuin in gelopen. Ik zat op de veranda en in de verte blaften er honden, en ik realiseerde me dat Bo en Sunny nog nooit honden uit de buurt hadden gehoord. Je zag ze denken: “Wat is dat?” En ik had zoiets van: “Ja jongens, dit is de echte wereld.” Het was dat rustige moment waarop ik langzaamaan aan dit nieuwe leven wende. Waarop ik tijd had om na te denken over wat er de afgelopen acht jaar nu eigenlijk was gebeurd.”

Als de Obama’s iets niet hadden, dan was het wel tijd om na te denken. Alles ging in zo’n razend tempo, dag in dag uit. Ze hadden het druk. Michelle vertelt in haar boek dat ze op dinsdag vergat wat er maandag was gebeurd. Hoe bizar ís zo’n leven wel niet vraag ik me af.

“Ik vergat hele landen die ik had bezocht, letterlijk hele landen. Ik had eens een gesprek met mijn stafchef en ik zei: “Weet je wat, ik wil een keer naar Praag.” En Melissa zei: “Daar ben je al geweest.” En ik was er zeker van: “Nee, daar ben ik niet geweest. Ik ben niet in Praag geweest, ik ben nog nooit in Praag geweest.” Ze moest me een foto laten zien van mij in Praag, om mijn geheugen op te frissen. Dus die tosti was het moment waarop ik tijd had om na te denken over die acht jaar en de weg die ik had afgelegd.”

Michelle, als íemand begrijpt hoe belangrijk kaastosti’s in het leven zijn en de ruimte om die in alle rust te eten, dan ben ik het, vriendin. Ik ga je boek zeker halen.