Sporten in een sexy broekje

Begin ik eindelijk een beetje bedreven te raken in wat ik wel en niet aan kan naar de redactie, met hulp hoor met professionele hulp. Krijg ik er plots een extra obstakel bij, want wat draag je eigenlijk naar een bootcamp of yoga of je boksles? Geen flauw idee of ik dat een beetje goed doe.

Zelf draag ik een groen broekje (zeg maar rustig een broek, maar broekje klinkt kleiner). Elastisch rond de enkel, losjes rond het been. Voel ik me met mijn derrière net wat fijner in. Alleen toen zei May dat strakker toch ook net wat meer steunt. En steun bij het sporten kan ik altijd wel gebruiken, geestelijk én lichamelijk. Ik zoeken en passen en zoeken, maar het licht in het pashok was me toch nog iets te genadeloos voor strak. Misschien over een week of vier, dacht ik toen. Alleen nu is alles anders.

Een column in The New York Times gaat aan de haal met vrouwen in strakke sportbroeken. Leggings, juist. Schrijfster Honor Jones zegt dat die dingen alleen gedragen worden (vooral bij yoga) omdat het sexy staat. Ik quote haar even: “Remember sweatpants? Women used to wear them, not so long ago. You probably still have a pair, in velour or terry cloth, with the name of a sports team emblazoned down the leg.” Zo’n exemplaar heb ik echt, alleen de gaten die erin vallen maken ‘m ondraagbaar na mijn voordeur.  Columnist in kwestie pleit dus voor de terugkeer van de joggings zonder vorm, omdat strak geen nut heeft.

Maar wat nu? Want aan sexy zijn denk ik sowieso maar bar weinig onder de boksles. Is ook helemaal geen optie trouwens, want mijn hoofd kleurt prima bij de tomatenketchup en het is allemaal net wat te nat zweterig om nog sexy te kunnen zijn. Natuurlijk hou ik van hippig, dus dat telt ook wel wat. Alleen waarom zou ik mezelf in een broekje (want dit kun je rustig broek-jes noemen) wurmen, als het níets voor me doet en ik duidelijk nog niet toe ben aan een legging-esque exemplaar?

De columnist vindt dat je als schaatser op de Olympische Spelen een strak pak verdient, net als de diepzeeduiker die honderden meters onder de waterlijn opereert. Maar wij vrouwen moeten gewoon normaal doen, in een comfortabele joggingbroek het liefst. In mijn korte (maar heus krachtige) yoga-carrière deed mijn véél te gladde hardloopbroek niets voor welke yoga-pose dan ook. Ik glibberde en gleed alle kanten op. Maar ik denk wel dat mijn grijze joggings lekker stroef dienst had gedaan. Een docent legt uit aan Nieuwsblad.be dat strak en simpel (dus ook de psychedelische prints mogen in de kast blijven) vooral makkelijk is. Je huid komt niet in de knel met kreukels of randjes en de instructeur ziet meteen of je de oefening goed doet.

Kijk, dat klinkt plausibel. Ik houd het dus nog even bij mijn wijde broek(je), want daarin kan misschien nog wat gesjoemeld worden zonder dat ze het zien. Of ik moet overtuigd worden van steun aan bil en been, dan probeer ik het een keer bij voordelig licht.