Wij zijn wandelende weegschalen
De man van een vriendin had gezegd dat ik er goed uitzag de laatste tijd. Net toen mijn mondhoeken zich hemelwaarts plooiden en mijn schouders tevreden zuidwaarts keerden, volgde er een addendum. Dat het waarschijnlijk kwam omdat ik iets voller was. Kijk, met deel 1 was ik tevree. Met deel 2 minder. Een ander familielid, ik zal geen verdere toelichting geven, zei ook dat ik sinds de ontmoeting van mijn geliefde wel wat meer May-Britt was geworden.
Los van het feit dat het hier hooguit om drie kilo gaat die er in zestien (ZESTIEN) jaar tijd bij zijn gekomen, verbaas ik me over een aantal dingen. Eén: dat je mensen zo gadeslaat. Want a. ik ben geen twintig kilo zwaarder geworden, ik heb potdorie ontzettend maat 36 dus waar héb je het over, en ja, ik heb drie dochters gebaard dus misschien zit er een plooi in mijn buik, en had ik al gezegd dat ik vijf-en-freaking-veertig ben? Afijn. Maar b. vind ik het zo alle aangeharkte (en onaangeharkte trouwens ook) perken te buiten gaan om dat even met de persoon in kwestie te delen. Vroeg ik je om een analyse van mijn lichaam over de afgelopen zestien jaar? Dat bedoel ik.
Nu laveer ik heerlijk in de luwte, maar deze week was mijn digitale penvriendin Manon Meijers ineens onderwerp van gesprek. Want oh la la, ze is gelukkig in de liefde en dat vertaalt zich naar een iets rondere heup en borstpartij. Dan ruiken mensen bloed. En een zwangerschap, die vooral. Want 1 + 1 (gelukkig in de liefde en een iets vollere cup) betekent natuurlijk zwanger. Dus ga je bellen. Tuurlijk joh. Niemand die nadenkt over andere kinderen, over het vruchtbaarheidsvraagstuk en überhaupt over het feit dat het een persoonlijk hoofdstuk is dat twee mensen schrijven en dat ooit misschien wel eens aan anderen laten lezen.
Ik dacht aan de jacht op Wendy van Dijk toen zij leek te forensen tussen Chris Zegers en Erland Galjaard. De pers zat haar op haar hielen en eiste bijna een verklaring. Wendy weigerde. Want hoe kon ze officieel iets verklaren waar ze überhaupt zelf nog niet uit was? Dat geldt hier ook.
Laten we hierbij afspreken dat het zwangerschapsvraagstuk sowieso niet meer ongevraagd mag worden aangeboord en dat je alleen maar iets mag zeggen over andermans lichaam als je struikelt over de superlatieven.
En laten we allemaal leren van de oneliner van een business class stewardess die ik laatst ontmoette. Een van haar passagiers liet zijn ogen zakken van zijn borsten naar haar heupen naar haar enkels en weer terug en zei toen (houd je vast, dit is echt gebeurd) hoe het toch kwam dat er in de business class van de KLM tegenwoordig alleen nog maar boerinnen werken. De stewardess nam een hap lucht, blies uit door de mond en zei: “Sinds wij vee vervoeren, meneer.”
