Als je een nieuwe tas hebt, de 9 fases

Als ik jarig ben, mag ik iets uitkiezen van mijn teerbeminde. Meestal doen we dat bij een boetiekje met een bordeauxrode luifel aan de kop van de P.C. Hooftstraat, maar nu had ik eigenlijk meer zin in dat zwart-witte luifeltje iets verderop. Chanel dus. Want ik droom al anderhalf jaar van de Gabrielle. Waarom dat zo is, vertel ik je een volgende keer. Maar we kwamen, zagen en overwonnen en keerden huiswaarts met een krankzinnig grote zwarte doos die wit gestrikt was en werd vervoerd in een nog grotere zwarte tas met mijn lievelingslogo. En toen begon het nieuwe-tas-circus.

1. Kijken, kijken, niet open maken

De tas met daarin de doos en de tas staat daar, op een prominente plaats, vol in het zicht. Ik kijk ernaar, weet wat er in zit en doe verder niets. Het meteen openen, dat is nog te veel.

2. Het lint gaat eraf

Ineens moet het gebeuren. Er is niet per se een duidelijk aan te wijzen cue, maar op een bepaald moment neemt de hebberigheid het over van het bewonderen op afstand en pak je die doos uit de tas en gaat het lint eraf.

3. Foto maken

Dat wil ik dus ook altijd: een foto van het uitpakmoment. Al is het maar om te laten zien dat ik zo’n kostbare tas niet voor lief neem. Hoeveel designertassen pak je nou eenmaal uit in je leven?

4. Voelen, ruiken, beminnen

Mijn geliefde zie ik van een afstand naar me kijken met een blik die het midden houdt tussen vermaak en verwondering. Al moet hij voelen dat zijn cadeau een schot in de roos is. Ik schep het vloeipapier (met daarin het Chanel-logo, daar kan ik zo van genieten) opzij, til de tas eruit alsof ik een pasgeboren baby in mijn handen heb (ik begrijp het als je nu afhaakt en een vinkje in het vakje ‘oppervlakkig’ en ‘vakidioot’ achter mijn naam zet) en ruik er op dezelfde manier aan. Daarna beweeg ik voorzichtig richting spiegel waar ik alle draagvarianten (de Gabrielle heeft een extreem lange chain waardoor je hem op zeven verschillende manier kunt dragen) toepas.

5. Terug in de doos

Vloeipapier eroverheen en gladstrijken. Ik leg er potdorie nog net geen kruikje bij.

6. Gluren

De doos zet ik op een veilige hoge plek, want stel dat Monti ook besmet is met mijn Chanel-virus. Zij geeft daar een totaal andere invulling aan, want haar hobby is dozen knagen en iets zegt me dat die van Chanel bovenaan haar honden-knaag-bucketlist staat. Elke keer als ik langs De Doos loop, til ik de deksel op en gluur ik naar binnen. Ik geloof dat ik daarna een stapje naar achteren zet, mijn handen ineen sla en voor mijn hart hou en een zuchtje van blijdschap maak. Ik weet het niet zeker, maar het zou zomaar kunnen.

7.  Tas op doos

Na een dag of drie mag de tas uit de doos en staat ze erop.

8. Tas in bed

Of nou ja, aan het voeteneind, op het bankje. Op de doos, zodat ik in horizontale stand goed zicht heb op het objet de désir.

9.  Voor het eerst naar buiten

Dat eerste moment dat je met je baby in die glimmende kinderwagen naar buiten gaat, een mode-equivalent van dat gevoel is als je nieuwe trofee voor het eerst mee op stap mag. Ik koos een dagje Antwerpen (dit zijn mijn lievelingsadresjes in Antwerpen) met Harriet Calo als maiden voyage voor Gabrielle. Een beter gezelschap om ingewijd te worden als tas kon ik niet bedenken.

Nu staat ze op mijn bureau. Uiteindelijk zal er in deze tas ook wel eens een bananenschil belanden, maar hopelijk kan ik mezelf dan trakteren op een klein zusje en begint dit proces weer van voren af aan.