Meine liebe: dit is hoe de eerste kater na je bevalling voelt

Ik zit achterin de auto en houd een spuugdoekje van mijn zoontjes angstvallig voor mijn mond. Ik weet bijna zeker dat ik de volgende bocht niet ga redden.

Het was een dag die begon als lunch op een terras en eindigde in een héle, héle late avond. Het mocht: ik had oppas geregeld en nou ja, ik was er even aan toe, na alle ellende rondom de bevalling en na die negen, tien maanden nuchterheid. Vriendin met dorst opgetrommeld en daar gingen we. Leuke jurk aan, bitterbal erbij en kletsen maar. Van die avonden waarop je nog wijs een espresso wilt bestellen om dat derde glas wijn te verbloemen, maar dat die espresso dan eindigt in een joekel van een espresso martini ‘omdat het zo gezellig is’. Hartstikke leuk en lachen. Maar ja, moeder ben je áltijd, ook mét hoofdpijn. De oppas gaat onvermijdelijk altijd een kéér weg. Helaas.

Ik weet het weer, daar achterin die auto, tussen twee autostoeltjes in. Ik weet het weer heel goed. Dit is wat échte katers zijn. En wat ik dus níet heb gemist, die negen, tien maanden van nuchterheid. Het is bovendien een belabberde zomer in Nederland maar deze zalige zondag is het goddank 30+ graden. Helpt echt, als je groen ziet.

Mijn les heb ik geleerd en op dat terras kom ik voorlopig niet, alsjeblieft. De eerste kater na je bevalling is misschien wel de ergste. Ik dacht dat ik het nog wel kon, dat leuke meedrinken met iedereen: but no. Ik moet 24/7 luiers verschonen en flesjes schoonmaken en wasjes draaien en baby’s troosten en ik slaap nooit meer: andere dorstige vrienden hebben dat niet. Plus: je voelt je verrekte schuldig. Schuldig dat je laat thuis was en gelijk je bed in bent gedoken. Je voelt je een slechte moeder en een slechte partner. Het is een struggle als jonge moeder, als ‘nieuwe’ moeder: je wilt net als vroeger die leuke rosé-all-day vriendin zijn, maar ook die allerbeste ik-ben-altijd-thuis-hoor-schatje en ik-heb-je-romper-netjes-opgevouwen-moeder. Ik voel me dan ook een beetje verloren en labiel tijdens die eerste kater. Was het het waard? Ja, het was gezellig. Maar mijn baby’s dan? Hebben ze me nu gemist, die ene avond? Pfff. Het voelt even of ik niets nergens meer goed kan doen. Thuis niet, op een terras niet. Welke keuze ik ook maak: het is niet goed. Tenminste, dat lijkt zo.

Gelukkig denk ik de dagen daarna wat helderder na. Ik ben eruit. Mijn tip: doe het soms en als je het dan doet, doe het dan goed. Regel oppas en een eindtijd. Ga de deur uit met echt leuke mensen om je heen en espresso-martini’s die de nadorst bij de nachtvoeding waard zijn. Maar doe het vooral niet te vaak. Want mama ben je ook in barre (brakke) tijden en een groen hoofd zien je baby’s liever niet boven zich hangen in een autostoeltje.

Over negen, tien maanden dan maar weer, vriendin? Goddank is het dan winter en zijn die gevaarlijke terrasjes allang opgeruimd en ingepakt. Goddank.