Waarom je echt iets aan Workin’ Moms hebt
Elke vrouw die net een baby heeft gekregen, zegt hetzelfde: ‘Waarom heeft niemand me dit en dat verteld?’ Mijn antwoord daarop is inmiddels: dat hebben we gedaan, heus. Je hebt alleen niet willen luisteren. Voor je bevalling droom je over de vraag welke kinderwagen je zult nemen, strijk je rompertjes die je eerst in pH-neutraal wasmiddel hebt gewassen en zie je jezelf straks al beeldig door het park wandelen. Dat gebeurt ook, maar de kans bestaat dat je vijf minuten daarvoor bent ondergespuugd en je je ‘achterkant’ nog even met Sperti hebt ingesmeerd omdat daar nog een paar dingen naar buiten steken die eigenlijk aan de binnenkant horen te zitten. Zoiets.
De Netflix-serie Workin’ Moms zou standaard bij elke zwangerschapstest geleverd moeten worden, zodat je een idee hebt van wat je staat te gebeuren. Ongeveer.
In de eerste scène zien we vier vrouwen hun borsten bekijken. ‘Could have been worse, but could definitely have been better.’ Elke aflevering opent met een scène in hun babyklasje. Ik vraag me elke keer af waar ze de tijd vandaan halen om naar dat klasje toe te gaan, want de baby’s zijn inmiddels al een maand of negen, maar soit. Ook denk ik: waarom geven jullie nog steeds borstvoeding? Het is natuurlijk hartstikke goed voor moeder en kind, maar als je zo hard werkt, wat een beproeving. Ik hield het kolven op kantoor altijd precies een week vol. Toch ongemakkelijk, dat geklooi met die flesjes in de publieke ijskast, en natuurlijk kwam ik er, zodra ik de parkeergarage uitreed, altijd achter dat ik alles op kantoor had laten staan. En weer die draaideur door, de lift in en een kwartier later thuis zijn.
Workin’ Moms is realistisch en progressief. Inclusief huismannen, een lesbisch koppel en vrouwen die leuk maar niet drop dead gorgeous en gepolijst zijn. Vrouwen die in de pauze kolven met twee apparaten tegelijk (is mij nooit gelukt, hoe druk je op die startknop als je met twee handen die kolfapparaten vasthoudt? Met je teen?), vrouwen die geen zin meer hebben in seks met hun eigen man (want te veel babyliefde en knuffelgenot boven geile seks), maar dan wel weer heel onrustig worden van hun manager. Hoe geweldig is de scène waarin een van de vrouwen haar gebrek-aan-seks-kwestie met een collega bespreekt en die haar vervolgens een erotisch verhaal over de mail stuurt? En hops, daar gaat ze, naar de kolfkamer. In de categorie ‘efficiënt met je tijd omspringen’ (daar worden moeders heel goed in) gaat er een hand om het kolfapparaat en een hand, hop, het broekje in. Dat ze er precies tijdens haar hoogtepunt (yes, ze kon het nog) achter komt dat ze in de haast is vergeten om de deur op slot te doen en de stagiair geschokt voor het leven is (want kolfapparaat en orgasme komen niet in de fantasie van veel mannen voor, gok ik zo) neemt ze dan maar voor lief.
Over je schuldig voelen ten opzichte van je werk, ten opzichte van je kind, ten opzichte van je partner, ten opzichte van jezelf. Over de behoefte even ziek te willen zijn zodat er weer voor jou wordt gezorgd, maar ook over vriendschap, heel veel hilariteit en vrouwen met ballen. Ach, het is gewoon heerlijk. En ze hebben rekening gehouden met ons schema, want elke aflevering duurt maar een halfuurtje. Past in elk schema. En oh ja II, Catherine Reitman, een van de hoofdrolspeelsters (die met de aparte lippen waar ze zelf ook grappen over maakt in de serie), is een van de producers, de schrijver en een van de hoofdrolspelers. Geweldige vrouw. Afijn, jij weet wat je vanavond gaat doen.
