Als je je verboden liefde mist…

Lieverd. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Maanden zijn voorbij gevlogen en ik kan niet anders zeggen dan dat we zijn elkaar uit het oog zijn verloren. De lafbekken zouden zeggen ‘het ligt niet aan jou, maar aan mij’, maar jij weet dat het ook niet aan mij ligt. Ik heb maanden naar je gehunkerd.

Februari 2020 was de laatste keer dat ik je in mijn armen had. Samen over straat in Barcelona. Tapas, goede wijn en knorrend van geluk naar bed. Ik weet nog dat we op de luchthaven stonden en baalden dat het weer voorbij was. Hadden we altijd trouwens, na ieder tripje.

We hebben zoveel avonturen gespaard dat het haast moeilijk is om alles een plekje te geven. Samen ziplinen door Costa Rica. Genieten van de eekhoorntjes in Central Park. Businessclass met Qatar Airways naar Doha. 48 uurs-avonturen in Vegas. Sticky rice met mango eten in Thailand. Varen op dat bootje over de Mekong-rivier, met een prachtige roze zonsondergang. Op zoek naar Justin Bieber-watervallen in IJsland. In de helikopter boven de Grand Canyon. Chillen op het strand van Aruba. Soms denk ik eraan terug en kan ik alleen maar zuchten. Jij en ik, we hebben het altijd gedaan. We waren (of mag ik nog zeggen: zijn?) een killerteam.

Dat ik niet meer weet hoe het voelt als ik je aanraak irriteert me. Ik weet niet eens meer waar je bent en dat voelt niet oké. We zijn verboden corona-liefdes. We willen elkaar wel zien, maar het gaat niet. Het kan niet. Het mag niet. Na maanden van verzet, verdriet en frustratie heb ik gek genoeg ergens rust gevonden in de situatie.

Inmiddels is er namelijk zoveel veranderd. Lopen we met mondkapjes op straat. Hebben we tijd voor onszelf gehad, of dat nou gedwongen was of niet. Ik begin het me inmiddels toch een beetje af te vragen. Zijn we stuk, denk je? Was dit rare leven vol prikkels dat we samen beleefden geen toekomst meer waardig? Lopen dingen ‘zoals ze gaan’ om een reden? Heb je geen kriebel meer als je aan me denkt?

Ik ga het gewoon zeggen. Ik mis je. Het coronavirus maakte onze liefde onmogelijk, maar vanaf volgende week zorg ik dat we weer samen zijn, beloofd. Ik heb een megaleuk plan om je binnenkort mee te verrassen. Ik kan er nog niet te veel over delen, maar zorg dat je koffer klaar staat, schat, we gaan er weer voor.

Lief, lief paspoort, ik heb je zo gemist. Je gezellige stempels. Je ronde hoeken. Zelfs je vreemde, bordeauxrode kleur. Als ik je weer vind (ik denk ergens in de pleuriszooi van mijn kledingkamer), dan laat ik je niet meer los. Onze reizen gaan misschien iets minder ver dan voorheen, maar mijn liefde voor jou is niet in kilometers uit te drukken.