Carolien bracht Otis weer naar de créche

Het is maandagochtend. Ik krijg een appje van mijn vriendinnetje: ‘Ik ga morgen om 13 uur naar Roya, wil je mee?’ De tranen springen in mijn ogen: eindelijk mijn gezicht weer terug! Oké, dit klinkt nogal gek en absurdistisch, maar er is geen woord van gelogen, want voor velen is Roya de ‘queen of eyebrows’. Ik heb heel lichte wenkbrauwen, dus de afgelopen maanden voelde het echt alsof ik wat expressie miste als ik niet naar mijn wenkbrauwpotlood greep. En nu schoonheidssalons weer open mogen, zal het wel storm lopen bij Roya met allemaal dames die hun eyebrows weer ‘on fleek’ willen hebben. Is dit niet wat oppervlakkig? Zeker. Maar in deze tijden met veel ellende om ons heen is het ook wel fijn om je weer eens te verheugen op dit soort kleine geluksmomentjes.

Ik begon zo goed, echt waar. Aan het begin van de lockdown kookte ik elke avond: recepten van mijn mama, kookboeken die eindelijk eens uit het cellofaan werden gehaald… Maar toen gingen de restaurants briljante take away-menu’s maken voor echt een heel mooie prijs en nu gaan we bijna drie keer per week thuis ‘uit eten’… Ik moet er wel bij vermelden dat we dit niet for granted nemen en er echt een uitje van maken, door samen aan een klein tafeltje te zitten met wit gestreken tafellinnen, vergezeld door een muziekje en een kaarsje. Deze week hebben we de heerlijke, klassieke Franse keuken van Brasserie Ambassade mogen proeven. En ik vind het zo knap dat alle gerechten telkens zo goed ons huis bereiken. Een salade chèvre chaud zoals je hem in het restaurant opgediend krijgt, de lekkerste aspergesoep ooit en Jon waande zich even in Frankrijk met zijn perfecte confit de canard. Er stonden nog genoeg gerechten op het take away-menu die ik wil proberen, dus ik sluit niet uit dat volgende week het tafellinnen wordt gestreken voor hetzelfde restaurant…

Deze week voelt toch een beetje alsof we teruggaan naar ons oude ritme met Otis naar de crèche. Ik heb even getwijfeld of we hem direct weer moesten brengen, maar vooral voor Otis vind ik het fijn en belangrijk dat hij weer met andere kindjes kan spelen. Toen we hem wegbrachten had hij even een pruillipje, maar aan het einde van de dag wilde hij amper mee en hoorde ik dat hij een heerlijk dagje had gehad: alsof hij nooit was weggeweest. Zo mooi om te zien hoe snel kinderen zich kunnen aanpassen.

Een paar jaar geleden stond Vivian nog prachtige foto’s te maken voor Amayzine en inmiddels is ze een van de grootste influencers en lanceert ze deze week gewoon haar eigen badmodecollectie voor Hunkemöller. Met de mooie en belangrijke boodschap dat elk vrouwenlichaam prachtig is en geprezen moet worden. Geen graatmagere modellen, maar ‘echte’ vrouwen zijn te zien op de foto’s. You go, Vivian, ik kan niet wachten op deze zomer in eigen land.