Dus ik wilde ook digital-nomad-stoer zijn en ging alleen uit eten

De klassieke ingrediënten voor een topavond uit eten gaan, zeg je? Easy. Goed eten, tafeltje dat chill aanvoelt en fijn gezelschap. Maar wat als je dat fijne genootschap weglaat? Heb je dan een kutavond? Voel je je dan awkward? Of is het best wel chill om alleen uit eten te gaan? Ik had geen flauw idee. Tot nu. Want op dit moment typ ik dit in een restaurant.

Ja nee, het is ernstig. Ernstig-ernstig. Natuurlijk moest ik weer met mijn grote bek bewijzen dat ik dit ‘wel even’ zou doen en nu voel ik me toch een tikkie ongemakkelijk. En omdat het ingewikkeld wordt heb ik mijn telefoon gepakt. Terwijl dat niet de afspraak was. Ik zou níet op mijn telefoon gaan. De Dalai Lama in me wil senang zijn met de hele situatióóne, maar Kiki Paniekie is ook mee uit eten en zij voelt vooral blikken van meelij in haar rug prikken.

Is het omdat ik dénk dat mensen naar me kijken? Och, dat arme kind heeft geen vrienden? Zit zij nou alleen? Is haar date niet komen opdagen? Als de ober langsloopt en vraagt of ik nog een glas bubbels wil knik ik. Doe maar vijf, wil ik fluisteren.

Eerst maar even een paar goede slokken. Zo, poging twee.

Ik focus me op het leuke interieur. Zie mensen praten. Lachen. Waar zou die toffe lamp vandaan komen?  Ik hoor continu mezelf praten in mijn hoofd. Best geinig eigenlijk, woorden ‘in’ je moeten houden omdat je ze met niemand kan delen. Zeker voor een woordenkotsende diarreedeler als ik. Naast me zit een soort George Clooney lookalike. Strak pakkie. Goede kop. Driedagenbaardje. Tegenover hem zit een blonde vrouw met een loeistrakke stippenjurk met haar haar te spelen en voor zover duidelijk is aan de blikken die worden geserveerd: dat toetje wordt op de hotelkamer genuttigd. Liever gisteren dan vandaag.

Ik kijk uit het raam. Weer een minuut voorbij. Is dit hoe eenzame ouderen hun dagen slijten? Had ik een boek mee moeten nemen? Is het raar om een boek te lezen terwijl je aan tafel zit? Alsof ik überhaupt een letter had kunnen lezen in dit gezellige rumoer van kletsende mensen. Zouden mensen wel eens doen alsóf ze een boek lezen om zich een houding te geven?

Tegenover me zit een groep van twaalf. De vrouw aan het hoofd is de ezel van het restaurant. Je weet wel, het type dat er niets aan kan doen maar een grote hoeveelheid lucht naar binnen zuigt als ze lacht. Die lucht moet er ook weer uit. Het gevolg is een soort balken. De ie-aa-ie-aah. Iedereen in het restaurant kijkt op als dat geluid gemaakt wordt. Met ezels ga je meestal maar één keer uit eten. Ik zou dolgraag in de groep van de ezel willen zitten nu. Ik balk zelfs nog solidair mee.

Thank god, daar komt het eten. Het zijn de minuten ertússen die even wennen zijn, maar als je eet, is a table for one ineens geen enkel probleem meer. Wel realiseer ik me dat ik aan niemand kan vertellen dat dit voorgerecht met langoustine hemels is. Ik moet het verwerken met mezelf. Remi solo. Want mijn party is solonaise. Het daaropvolgende hoofdgerecht met snoekbaars, paling en appel is zo fingerlicking apen-erg de shit dat ik helemaal zen, blij en relaxt ben. Of het is de champagnjeeyayyy die z’n werk begint te doen. Kan ook. De schouders worden losser. Ik ben me minder bewust van mijn omgeving. Best leuk eigenlijk, alleen uit eten.

George en polkadot hebben het gezellig. Onder de tafel lijken de voeten elkaar al te ontdekken. Ik denk dat ik in een slechte film ben beland. Zal ik ze irriteren en ze uit hun geile bubbel trekken door een gesprek aan te knopen over financiën? De nietsgunner in me grijnst.

Ik ben bij het toetje. De appel met vijf spices en kaneel. De ober vraagt of ik er er een bijpassende wijn bij wil. Ik vraag wat voor wijn dat is. Hij zegt: ‘Een hele soepele dessertwijn.’ Ik hou niet van dessertwijn. ‘Ja, doe maar, gezellig,’ hoor ik mezelf zeggen. M’n inner rebel popt op. Kom ik nog triester over als ik dronken dit restaurant verlaat?

Vijf minuten later. Ik heb niets gezegd. De dessertwijn verrast me. Sterker nog, het is de lekkerste dessertwijn die ik ooit heb geproefd. Solonaise uit eten gaan is eigenlijk best wel oké. Mits je de humor van dingen in kan zien. En je eten écht lekker is. En je dronken wordt. HAHA.

P.S.: Tips over hóe je dan het beste alleen uit eten gaat knal ik straks nog even je kant op. Want het is écht leuk om dit te testen als je het nog nooit hebt gedaan. Houd de site vandaag in de gaten. You dirty rebel.