“Pijn in mijn buik, maar vooral de pijn in mijn hoofd en mijn hart”

Het leven van Tess Hoens is geweldig, maar ook bij haar zijn er dingen die niet helemaal lopen zoals ze zich had gewenst. En daar wil ze over schrijven. Omdat er van schone schijn al genoeg is en omdat eerlijkheid helpt. Tess heeft een kinderwens, maar zwanger worden lukt nóg niet. Deze week denkt ze terug aan haar miskraam.

Midden op de gracht stopt hij de auto en zet hij de gevarenlichten aan. Mijn vader had gevraagd of ik zin had om even een rondje te rijden, het was een paar dagen geleden dat we in het ziekenhuis het slechte nieuws hoorden.  Na de echo terug aan het bureau bij de verpleegkundig specialiste voelde ik dat mijn hele gezicht nat was, ik denk van tranen maar ik kon me niet herinneren dat ik was gaan huilen. Ik was stilgevallen, het leek alsof ik niets voelde. Mijn vriend kneep constant stevig in mijn hand en aaide met zijn duim over mijn vingers. Om mij te troosten maar ook om zichzelf te troosten.

De blonde vrouw vertelde ons over alle opties die we nu hadden. Wachten op natuurlijke afstoting van het vruchtje (dat kon weken duren), pillen slikken die een soort miniweeën opwekken waarmee je het verliest of curretage. De helft hoorde ik niet en de andere helft wilde ik niet horen en zo verliet ik het ziekenhuis met de keuze voor de eerste optie. Ik wilde nog even niets, het nog even laten zitten. Maar de volgende ochtend belde mijn lieve collega die hetzelfde meegemaakt had, ze zei: ‘Ik zou die pillen slikken, een paar dagen thuis blijven en daar even de tijd voor nemen. Het nu laten zitten laat je er alleen maar meer aan hechten en dan komt het over een paar weken onverwachts en krijg je hartstikke pijn terwijl je misschien op je werk bent.’ Ze had gelijk, en zo was ik nu al een paar dagen thuis met mini weeën aan het wachten tot er iets uit me kwam..

We staan voor Puccini, zo‘n beetje de lekkerste chocolaterie van Amsterdam. Hij rent naar binnen, ik blijf in de auto met mijn kruik stevig tegen mijn buik en  zie hem druk heel veel verschillende chocolaatjes aanwijzen. Hij komt terug in de auto en overhandigt mij de grote, donkerblauwe doos. Ik maak hem open en begin er gulzig van te snoepen, het verzacht alle pijn een beetje. De pijn in mijn onderbuik maar vooral de pijn in mijn hoofd en mijn hart. Want ja, dat is hoe dit voelt: als het ergste liefdesverdriet ooit. Om iets zó kleins, maar waar we al zo aan gehecht waren. Als je liefdesverdriet hebt moet je chocola eten en dan maar meteen de beste van de stad. Dat had papa goed gezien.

Geschreven door: Tess Hoens