Real life: hij wil dolgraag een kind, maar ik niet van hem
Yara (29) is al sinds 2012 samen met haar vriend Alex (31), maar een kinderwens staat tussen hen in. Wat te doen als jij en je partner een andere toekomst voor ogen hebben?
‘Bij sommige vrouwen voel je gewoon: jij gaat een fantastische moeder zijn. Kan niet anders. Ik vraag me weleens af of anderen dat ook wel eens bij mij hebben gedacht. Ik denk het niet. Voor zover ik weet gedraag ik me ronduit ongemakkelijk bij kinderen in de buurt. Ik weet me totaal geen houding te geven. Misschien is het not done om te zeggen, maar iedere keer als mijn vriendinnen hun kinderen thuis laten ben ik stiekem opgelucht. Daarnaast benauwt het hele ‘je wordt 30 en nu wil je vast kinderen’-verhaal me enorm.
Alex wil niets liever. Sterker nog, het punt staat al jarenlang tussen ons in. Toen we twee jaar samen waren noemde hij me, terwijl we aangeschoten op een terras in Frankrijk zaten, ‘de moeder van zijn toekomstige kinderen’. Iets wat ik toen heel schattig vond klinken, maar ook als iets voor ‘nog heel ver weg’. Totdat ik het hem laatst weer tegen een vriend hoorde zeggen aan de telefoon: ‘Ja, maar als we straks kinderen hebben…’ Ineens zijn ze ook o-ve-ral: baby’s. De ene na de andere vriendin is zwanger en bij iedere zwangerschap zie ik hem met een bepaalde blije blik naar me kijken. Ik zie hem in zijn hoofd al een gezinnetje met me stichten.
En hier komt de knoop in mijn maag. Ik weet alleen niet of ik dat wil. Of nog pijnlijker: of ik dat met hem wil. Los van de vraag of ik überhaupt vruchtbaar ben om kinderen te kunnen krijgen. Groei je langzaam in het idee van kinderen willen? Is het normaal dat je twijfelt of je partner wel ‘de juiste’ is om dit alles mee te doen? Ik heb geen idee, maar ik voel me er ontzettend schuldig over, iedere keer als ik naar hem kijk. Ik ben enorm blij met hoe onze relatie nu is. We reizen vaak en veel, hebben niets te klagen over ons dubbelinkomen en hebben een goed seksleven. Ik heb helemaal geen kinderen nodig om gelukkig te zijn of me compleet te voelen. Maar hij ziet dat duidelijk anders.
Deze weken zitten we samen in social distance en maakt hij continu grapjes over de babyboom die eraan zit te komen en het feit dat we nu ‘alle tijd hebben om te praten’ over de toekomst. En hoe vaker hij er over begint, hoe meer het me verstikt. Het enige wat ik me nu afvraag is: hoe verder… Er zijn allerlei redenen om niet aan het moederschap te willen beginnen. Onzekere tijden, overbevolking, reislust, ziekte, een slechte jeugd of gewoon… simpelweg ‘niks met kinderen hebben’. Maar niet weten of jij hét bent met wie ik me wil voortplanten is te pijnlijk om te zeggen. En zelfs dat weet ik niet zeker, misschien roep ik dat nu maar vanuit een soort rare bindingsangst.
Hoe dan ook ben ik bang dat de bom binnenkort gaat barsten. Is dit uitstel van executie of kunnen we best samen zo nog even verder tot het écht een urgente behoefte begint te worden en er een ultimatum komt? Zou mijn gevoel nog veranderen? Ik weet zeker dat hij bij me weggaat als ik vertel dat ik niet zeker weet of ik wel moeder wil worden. Rationeel begrijp ik het, ik gun hem dat ook, emotioneel doet het me veel verdriet. Is het heel egoïstisch dat ik onze relatie niet wil beëindigen omdat ik nog steeds enorm veel van hem hou? Mijn hart breekt al bij het idee…’
In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun eerlijke verhaal. Om anderen niet te kwetsen zijn de namen van Yara en Alex aangepast.
