Real life: ‘Ik fake mijn burn-out’

Josephine werkt nu anderhalf jaar bij een grote multinational, maar sinds mei zit ze thuis met een burn-out. Dat die burn-out niet helemaal oprecht is, weet bijna niemand.

‘De reden dat ik deze baan heb aangenomen is omdat ik dacht dat het goed op m’n CV zou staan en omdat de werksfeer heel leuk was. Het is een bedrijf gevestigd op een gigantisch kantoorterrein, waar de vrijdagmiddagborrels door de jaren heen behoorlijk berucht zijn geworden. Iedereen gaat altijd netjes gekleed naar het werk en het hele ‘work hard, play hard’ lijkt daar wel te zijn uitgevonden. Ik was heel nieuwsgierig naar dat wereldje, dus ik had veel zin om te beginnen.

Het salaris was niet best, maar volgens mijn manager had ik dat zelf in de hand: ik kon bonussen verdienen en zo kon ik wel tot 10.000 per maand krijgen. Klonk natuurlijk zó aantrekkelijk, maar in de praktijk is nagenoeg niemand dit echt gelukt. Maar goed, ik vond het werk echt leuk in het begin en werd heel warm ontvangen. En in het weekend gingen we ook vaak nog met z’n allen stappen. Doordeweeks was tot acht uur doorwerken meer regel dan uitzondering en bestelden we met z’n allen eten op kantoor.

Het weinige salaris begon me wel een beetje tegen te staan. De huur van mijn appartement is niet bijzonder hoog, maar wonen in deze stad is nou eenmaal duur. Die vrijdagmiddagborrels voelde je ook wel in je portemonnee en de rest van het weekend was het ook vaak feest. Elke maand kwam ik maar net uit met m’n geld, maar een lekkere vakantie ver weg zat er zeker niet in. Ik kon me er overheen zetten omdat ik mijn collega’s heel leuk vond en de sfeer op de werkvloer.

Maar toen kwam corona en moesten we allemaal thuiswerken. Anderhalve maand heb ik dat volgehouden en ik werd er echt doodongelukkig van. Omdat ik veel moet bellen voor mijn werk, kon ik ook niet echt in een cafeetje gaan zitten en dus zat ik vijf dagen in de week thuis te werken. Toen pas kwam ik erachter dat ik mijn werk zelf echt helemaal niet leuk vind: het zijn alleen de collega’s en bijkomstigheden die het vol te houden maakten.

Burn-outs komen behoorlijk veel voor bij ons, mede door de hoge werkdruk, de bonussen en lange werkdagen. En eerlijk, ik zat er ook wel echt doorheen. Maar ik weet nu al heel lang dat ik gewoon heel verdrietig was omdat ik m’n werk zó stom vond. Ik ben naar de huisarts gegaan die me aanraadde in ieder geval twee weken niet te werken. Die weken werden een maand en nu is het oktober en zit ik nog steeds thuis.

Inmiddels heb ik ook al een aantal gesprekken met de bedrijfsarts gehad, die mij gelukkig heel serieus neemt. Ik hoef daar ook niet per se wat te faken: de gedachte alleen al dat ik weer aan het werk zou moeten maakt me heel ongelukkig en daar kan ik spontaan van gaan huilen. Hij vond het dus ook geen goed plan als ik weer zou gaan werken, maar wil wel dat ik er professionele hulp voor ga zoeken.

En daar heb ik eigenlijk gewoon het geld niet voor over. Ik verdien nu nog maar 70 procent en geef het al karige salaris liever uit aan dingen waar ik gelukkig van word. En daarbij denk ik niet dat een psycholoog mij echt zou kunnen helpen. Psychische problemen heb ik niet en ik weet dondersgoed dat mijn burn-out gelijk opgelost zou zijn als ik een leuke baan heb. Werken vind ik namelijk niet erg, maar wel dit werk.

Natuurlijk heb ik getwijfeld om gewoon ontslag te nemen, maar ik denk niet dat ik in deze tijd snel een andere leuke baan vind. Dus daarom zit ik het nog maar even uit hier. Ik heb bijna een jaar echt gigantisch hard voor dit bedrijf gewerkt en ze hebben genoeg geld daar, dus echt schuldig over mijn karige salarisje voel ik me niet. Ik hoop dat ze uiteindelijk voorstellen mijn contract te ontbinden en dat ik een paar maanden mee krijg. Dat is voor mij nu de enige manier dat ik weer aan het werk zou gaan.’

In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun eerlijke verhaal. Om anderen niet te kwetsen is de naam van Josephine aangepast.