Real Life: ‘Ik steel voor de kick’

Roos woont in New York met man en kind en bezit meer dan je je kunt wensen, maar ze steelt omdat ze toch iets mist. 

‘Toen ik Thijs ontmoette, had ik een goede baan. Ik reed een Mini cabrio, had een eigen appartement in Buitenveldert en draaide rustig een werkweek van vijftig uur. Maar Thijs was net even van een ander niveau, zal ik maar zeggen. Zijn vader was een grote vastgoedhandelaar en Thijs was in zijn bedrijf gaan werken en was minstens zo succesvol. Hij kwam me elke keer in een andere auto ophalen en tijdens ons eerste reisje vlogen we private naar Rome.  Ik weet nog dat zijn vader ons uitnodigde voor een dagje op zijn boot en ik Thijs vroeg of er ook een wc en een plek was waar ik me kon omkleden op die boot. Thijs moest toen lachen en zei alleen maar: ‘Maak je nou maar geen zorgen, schatje.’ Ik geloof dat het een jacht van vijf miljoen was…

Toen we twee jaar samen waren, ging Thijs een tak van het bedrijf in de VS opstarten en natuurlijk vroeg hij me mee. Niet zomaar, maar met een ring. We trouwden (eerst in de ‘tuin’ van zijn ouders met een afterfeest bij Club 55 in Saint-Tropez) en togen toen naar New York. Natuurlijk woonden we ook in een appartement aan de Upper East Side en had ik alles wat mijn hart begeerde.

Maar het was ook eenzaam. Thijs maakte lange dagen en het weekend stond vaak in het teken van lunches met potentiële klanten. De momenten samen waren goed, maar schaars.  Ik vulde mijn dagen met sporten en shoppen. Toen ik een keer bij Jeffrey in Meatpacking een geweldige Stella McCartney-tracksuit had afgerekend, er een top van Ann Demeulemeester bij legde en de verkoper dat niet zag, was mijn verslaving geboren. De winkel uitlopen en het alarm niet af horen gaan gaf me een kick zoals ik die vroeger kreeg na een presentatie voor honderd man.

Bij elke shopronde probeerde ik iets mee te nemen. Soms hield ik iets ‘per ongeluk’ aan, vaak legde ik op het laatste moment er nog iets bij en ook vaak kocht ik een heleboel en zorgde ik voor zo’n chaos bij het afrekenen dat er altijd wel iets tussendoor glipte.

Als het alarm afging, had ik ook een strategie. Dan keek ik altijd een beetje verwonderd en verbaasd en liet ik de verkoper even alles nakijken. Hij haalde dan altijd de beveiligingstag van mijn gestolen item, want ze verwachtten natuurlijk zo niet dat ik, die ontzettend goede en leuke klant, iets zou stelen dus hij ging heel snel door alle items, haalde de bewuste tag weg, verexcuseerde zich duizend keer en liet de deur voor me open terwijl ik wegliep. Mijn schuldgevoel ‘kocht’ ik af door altijd zoveel te kopen dat ik wist dat ze het gestolen item wel konden missen. Dat hadden ze op alle andere items wel terugverdiend. Het ging natuurlijk niet om het geld. Ik had een Centurion-creditcard (een creditcard van American Express die je alleen op uitnodiging krijgt bij een bestedingspatroon van 500.000 euro per jaar) en een man die me alles gunde.

Mijn steelverslaving ging gewoon door toen ik zwanger was, en een kinderwagen maakte het stelen nog makkelijker. Niemand die een jonge moeder verdenkt van stelen in al haar pure onschuld. Bovendien kon ik makkelijk dingen wegmoffelen in mijn Bugaboo of kon ik het feit dat ik iets was vergeten af te rekenen toeschrijven aan mijn oververmoeidheid.

Op een gegeven moment walgde ik zo van mezelf, mijn wanstaltige gedrag en mijn constant verhoogde hartslag in winkels dat ik besloot ermee te stoppen. Na twee flessen wijn heb ik alles verteld aan Thijs. En ik wist weer waarom ik juist met hem getrouwd was. Toen ik het vertelde nam hij me in mijn armen en wiegde hij me heen en weer. Toen ik na vijf minuten (het kan ook een uur geweest zijn) weer omhoog keek, zag ik dat zijn wangen nat waren van de tranen. Hij voelde zich schuldig aan mijn verslaving. Ik had zoveel moeten opgeven, alles wat van mij was moeten parkeren. We zijn samen in therapie gegaan om de verslaving te bestrijden en Thijs heeft me gevraagd om bij zijn bedrijf te komen werken. We hebben nu een nanny die voor onze zoon zorgt en ik heb het weer druk. Heel soms betrap ik een andere vrouw op steelgedrag. Ik pik ze er natuurlijk zo uit zoals een cokeverslaafde andere gebruikers meteen herkent. Maar verraden zal ik ze natuurlijk nooit. Als ik iets heb geleerd, is het dat je niet zo makkelijk kunt oordelen.’

In deze ongewone tijd vroegen we mensen om hun eerlijke verhaal. Om anderen niet te kwetsen zijn de namen van Roos en Thijs aangepast.