Elke Italiaanse vakantie gaan we minstens een keer lunchen met vrienden bij de beachclub van een mooi hotel. In de zomer wil Marco van Basten daar ook nog wel eens zitten aan een lange tafel gevuld met zijn kinderen en hun partners. Een rijke, mooie, lieve tafel.

Nu moet ik zeggen dat ik zelf al groot bewonderaar was van San Marco, maar het is hysterisch geestig om het tafereel te zien waarbij een willekeurige Italiaan er ineens achter komt dat die meneer met de grijzende slapen aan die tafel de grote Marco van Basten is. Ze storten nog net niet ter plekke ter aarde in complete adoratie, maar het scheelt weinig.

Als ik aan  Marco van Basten denk, ben ik terug in 1988 toen ik alle wedstrijden van het Europees Kampioenschap keek (ja, ook die waar Nederland niet aan mee deed) en uitzinnig van geluk was toen ‘wij’ wonnen.

Ook heb ik Marco nog een keer gezien toen ik met drie vriendinnen at in Vis aan de Schelde. Hij passeerde, ik was hoogzwanger en zag hem vertederd kijken: een moedertje in wording. Toen was ik natuurlijk weer fan.

En nu, nu lees ik zijn biografie Basta. Ben ik terug in Utrecht (waar mijn wiegje ook stond) en youtube ik elk doelpunt dat hij tot drie cijfers achter de komma beschrijft. Ik ben nog niet bij het moment dat hij door die rottige enkel veel te vroeg moest stoppen. Dan houd ik het niet droog, dat weet ik nu al.

Wil je ook duiken in het leven van Marco? Je kunt het hier bestellen.