Lil vertelt…

Al die tijd wilde ik het delen, maar ik wist niet goed hoe. Ik merk dat het zoveel meer gebeurt dan wij denken, want een taboe ligt er helaas nog steeds wel een beetje op. Ik neem jullie mee naar zomer 2019, toen ik me na drie maanden kotsiemisselijk eindelijk weer wat beter begon te voelen. Ik was drie maanden zwanger en die kwaaltjes nam ik natuurlijk hartstikke voor lief, maar men, wat had ik er beroerde dagen (inclusief vakantie) opzitten. Ik ben samen met daddy cool onderweg naar onze tweede echo. De eerste keer was zo magisch, het hartje dat je ziet kloppen, onze toekomst groeiend in mijn buik. Uitgerekend op de verjaardag van mijn moeder, 30 januari, wachten we tot de echoscopiste ons naar binnen roept.

Achteraf misschien wat naïef lig ik op de bank met mijn buik bloot geintjes te maken over het geslacht. Met een ietwat bollere buik en het scherm voor onze neus zie ik dat het kleintje niet meer op een pinda lijkt maar ineens armpjes en benen heeft. ‘Jeetje, het begint echt een mensje te worden,’ zeg ik nog… Ik zie wel dat het niet beweegt maar ik had stom genoeg eerst het idee dat het beeldscherm vastliep of nog even moest ‘opstarten’. Totdat… De echoscopiste me aankijkt met een blik die ik nooit meer zal vergeten. ’Het spijt me heel erg maar het hartje klopt niet meer jongens…’

Ik kijk naar m’n vriend. Ik zie dat hij volschiet. Maar ik niet. Ik maak m’n buik schoon en sta als een soort robot op en vraag haar: ‘What’s next?‘ ‘Laten we heel even naar buiten gaan,’ zegt mijn vriend. We gaan zitten op een bankje voor de deur. Ik kijk op m’n telefoon. Een gemiste oproep van mijn vader, een sms van mijn oma en heel veel lieve appjes van vriendinnen die met smacht zitten te wachten op een eerste echofoto. Ik breek in honderd stukjes. Nog nooit voelde ik me zo verdrietig. Dit is liefdesverdriet in het kwadraat. M’n tranen blijven stromen. En ineens staat daar een prachtige zwangere vrouw voor mij. Ze heeft een bohoachtige jurk aan en wat draids in haar haren gedraaid, het staat haar cool. ‘Lieverd,’ begint ze, ‘ik wil je even zeggen dat het goed komt, echt. Ik heb op ditzelfde bankje negen keer met emmers vol tranen gezeten. En nu, nu komt mijn zoontje er ieder moment aan.’ Ze knuffelt me en loopt dan door. Negen keer, negen…

Terug op het bankje. Samen, maar toch zo alleen besef ik dat ik geen moeder van dit kindje mag worden. Ik ben niet meer zwanger. Ik heb een heel naar gevoel van falen in me. Geheel onterecht natuurlijk, maar het is mijn gevoel. Er zit iets in m’n buik dat eruit moet, hetgeen waar ik zo goed voor heb geprobeerd te zorgen, waar ik gek genoeg al van hield, waar ik over fantaseerde, waar ik wel honderd keer per dag met m’n hand via m’n buik over aaide en als we samen waren zelfs al wel eens tegen praatten. Ik probeer m’n tranen te stoppen. De verloskundige roept ons naar binnen om de opties van deze missed abortion door te nemen. Ik sta op en eenmaal aangeschoven aan haar bureau is de robot in mij direct terug.

In de zomer van 2019 kreeg ik het verdrietige nieuws van een missed abortion. Na drie maanden werd er op de tweede echo gezien dat het hartje helaas niet meer klopte. Ik neem jullie de komende weken elke dinsdagochtend op Amayzine.com mee om deze gebeurtenis in m’n leven een beter plekje te kunnen geven, dit onderwerp minder taboe te maken maar vooral om anderen in een gelijksoortige situatie het gevoel te geven er niet alleen in te staan. Want samen staan we zoveel sterker. En alleen, dat ben je niet. Dat beloof ik bij deze.