Lil vertelt… Part 4: ‘Haar buik groeit, de mijne niet.’
De ‘day after’ word ik wakker. Of nou ja, wakker, ik heb eigenlijk niet geslapen want wat moest gebeuren is vannacht gebeurd. M’n lichaam heeft met behulp van de medicatie begrepen dat het vruchtje niet meer leefde en het uiteindelijk afgestoten. Nog nooit voelde ik me zo opgelucht en verdrietig, maar vooral ook leeg. De details van die nacht zal ik jullie besparen, maar de weeïge buikpijn, het hevige bloedverlies en het onder ogen moeten komen van een vrijwel nog intact gebleven vruchtje geeft een ‘mommy to be’ een flinke knauw. In een tasje dat ik van het ziekenhuis kreeg zit kraamverband. Men, wat had ik mijn ‘kraamtijd’ anders voor me gezien. Waar ik dacht het de komende tijd niet meer nodig te hebben, is het gewoon weer tijd om m’n maandelijkse gadgets uit de kast te toveren. Ik zet het mandje met ‘spul’ maar weer naast de wc en probeer me sterk te houden. Ik kijk mezelf in de badkamer spiegel aan. Snel, heel snel gaat dit mandje negen maanden de kast in, is wat ik mezelf ter plekke beloof.
Zo wit als een spook en krom van de kramp besluit ik meteen maar even op te ruimen. M’n positieve test, m’n zwangerschapsdagboek waar ik al twaalf weken braaf in schreef, een paar early bird cadeautjes en de ingelijste echofoto: alles moet ASAP weg. M’n moeder stelt voor de spullen in een doos te doen en mee te nemen naar haar huis. Daar ben ik haar, bijna twee jaar later, toch wel heel erg dankbaar voor.
Hoewel de weken voorbij vliegen en het day by day beter gaat, beland ik zeker ook nog even in een flink dal. Vrienden van ons laten weten in verwachting te zijn en blijken op zo goed als dezelfde dag als ik was uitgerekend hun kleintje te verwachten. Hoe moeilijk ook, je bent intens blij voor een ander. Haar buik groeit, de mijne niet. En hoewel ik me daar soms supertegenstrijdig over kan voelen, merk ik dat het elke dag heus beter met me gaat. Natuurlijk zijn wij allemaal nog hartstikke verdrietig over wat ons overkomen is, maar het geven van een plekje gaat steeds beter. ‘Er is zoveel meer ellende op de wereld’, ‘er zal wel echt iets mis geweest zijn met het vruchtje’ en ‘alles gebeurt met een reden’ zijn wijsheden die ontelbaar vaak bij mij op repeat hebben gestaan en waar ik me maandenlang haast obsessief aan vast heb gehouden. En ofcourse, de real deal zullen we nooit achterhalen, maar het hield ons op dat moment op de been. En dat was het allerbelangrijkste.
Volgende week heb ik mijn nacontrole bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Ik merk dat ik er een soort van zin in heb. Zin om deze verdrietigste periode af te kunnen ronden, weer ongesteld te worden, m’n body en mind weer op één lijn te krijgen en verder te dromen als future paps en mams. Volgende week neem jullie mee naar die controle, een controle die totaal anders uitpakte dan wij dachten…
In de zomer van 2019 kreeg ik het verdrietige nieuws van een missed abortion. Na drie maanden werd er op de tweede echo gezien dat het hartje helaas niet meer klopte. Ik neem jullie de komende weken elke dinsdagochtend op Amayzine mee om deze gebeurtenis in m’n leven een beter plekje te kunnen geven en dit onderwerp minder taboe te maken, maar vooral om anderen in een gelijksoortige situatie het gevoel te geven er niet alleen in te staan. Want samen staan we zoveel sterker. En alleen, dat ben je niet. Dat beloof ik bij deze.
